Στο πανηγύρι του εθνικισμού δεν έχει «αριστερό» τραπέζι

Εν αρχή υπήρ­ξε ο προ­λε­τα­ρια­κός διε­θνι­σμός τον οποίο διέρ­ρη­ξε η σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία στον Α Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο και εν συ­νε­χεία ο στα­λι­νι­σμός δια της συλ­λή­ψε­ως του «σο­σια­λι­σμού σε μια μόνο χώρα» (η οποία συ­νέ­χι­σε βε­βαί­ως να ονο­μά­ζε­ται ΕΣΣΔ, όπως ιδρύ­θη­κε με την Οκτω­βρια­νή Επα­νά­στα­ση και όχι Ρω­σι­κή…) . Οι πο­λι­τι­κές συ­νέ­πειες αυτών των εξε­λί­ξε­ων στο πέ­ρα­σμα του χρό­νου και των γε­γο­νό­των που γέν­νη­σε η τα­ξι­κή πάλη, οδή­γη­σαν τε­λι­κά στην ισχυ­ρο­ποί­η­ση, εντός του ευ­ρύ­τε­ρου κι­νή­μα­τος της αρι­στε­ράς (σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία και εκ­δο­χές ΚΚ), της πα­τριω­τι­κής αιχ­μής ένα­ντι της διε­θνι­στι­κής. Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να, στην Ελ­λά­δα, όπου μά­λι­στα η συ­γκε­κρι­μέ­νη υπό­θε­ση του μα­κε­δο­νι­κού ζη­τή­μα­τος στην ιστο­ρι­κή της δια­δρο­μή είναι απο­λύ­τως εν­δει­κτι­κή στη «στρο­φή» της γραμ­μής.  Στις μέρες μας, με την απου­σία εδώ και χρό­νια της «σο­σια­λι­στι­κής πα­τρί­δας», στην εποχή της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης και του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου μο­νό­δρο­μου, με την ενι­σχυ­μέ­νη πα­ρου­σία του αστι­κού κο­σμο­πο­λι­τι­σμού και τις δυ­σκο­λί­ες στό­χευ­σης του αντι­ι­μπε­ρια­λι­σμού καθώς δεν είναι προ­φα­νώς «ένας ο εχθρός», οι μα­ζι­κές, αρι­στε­ρές, πο­λι­τι­κές απα­ντή­σεις δεν έρ­χο­νται έτοι­μες από το πα­ρελ­θόν.
Στις τρέ­χου­σες συν­θή­κες, μά­λι­στα, στην Ελ­λά­δα των μνη­μο­νί­ων και της «αρι­στε­ρής» κυ­βέρ­νη­σης που τα υλο­ποιεί, το μέ­γε­θος του εθνι­κι­στι­κού συλ­λα­λη­τη­ρί­ου (παρ’ ότι με βάση την ιστο­ρι­κή ισχύ της ακρο­δε­ξιάς, του χου­ντι­κού και βα­σι­λι­κού χώρου, της ισχύ­ος της εκ­κλη­σί­ας κ.λ.π., δεν μπο­ρεί να χα­ρα­κτη­ρι­στεί και ιδιαι­τέ­ρως με­γά­λο) ανέ­δει­ξε μια νέα με­γά­λη πρό­κλη­ση για την αρι­στε­ρά (και ταυ­τό­χρο­να τη σύγ­χυ­ση και την αμη­χα­νία).
Το συλ­λα­λη­τή­ριο στη Θεσ­σα­λο­νί­κη φα­νέ­ρω­σε τις δυ­να­τό­τη­τες κι­νη­το­ποί­η­σης που δια­θέ­τει ακόμη ο ελ­λη­νι­κός εθνι­κι­σμός όταν του δοθεί η ευ­και­ρία. Επί­σης, ήταν εν­δει­κτι­κό της ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κής πό­λω­σης στην κοι­νω­νία στα χρό­νια της μνη­μο­νια­κής δια­κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.
Η πίεση επί της αρι­στε­ράς για σύν­δε­ση μ’ αυτό τον κόσμο και γε­νι­κό­τε­ρα με το επι­θε­τι­κό εθνι­κι­στι­κό αί­σθη­μα (που εκ­φρά­ζει αναμ­φι­σβή­τη­τα τη θέση ισχύ­ος της χώρας στην αντι­πα­ρά­θε­ση και ασφα­λώς δεν τί­θε­ται  ζή­τη­μα  άμυ­νας και εν­δε­χό­με­νης ανά­πτυ­ξης κι­νή­μα­τος αυ­το­διά­θε­σης με αρι­στε­ρή προ­ο­πτι­κή) απο­τε­λεί από­το­κο των πα­λαιό­τε­ρων ανα­λύ­σε­ων και πο­λι­τι­κών επι­λο­γών της στα­λι­νι­κής και της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής μή­τρας που σή­με­ρα οδη­γούν την αρι­στε­ρά μα­κριά από την κοι­νω­νι­κή της δύ­να­μη και τις δυ­να­τό­τη­τες που προ­σφέ­ρει η πε­ρί­ο­δος. Οποια­δή­πο­τε αρι­στε­ρή «συ­μπά­θεια» ή και πίεση προς αυτή την πα­τριω­τι­κή/ εθνι­κι­στι­κή έκ­φρα­ση και αιχμή της συ­γκυ­ρί­ας οδη­γεί σε ισχυ­ρο­ποί­η­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στο εσω­τε­ρι­κό ιδιαί­τε­ρα μα­ζι­κών αρι­στε­ρό­στρο­φων κοι­νω­νι­κών ακρο­α­τή­ριων, καθώς προ­σπα­θεί να τον υπερ­βεί… απ’ τα δεξιά. Η εθνι­κι­στι­κή έξαρ­ση ευ­νο­εί τους φα­σί­στες και υπο­βά­λει σε πιέ­σεις τον Μη­τσο­τά­κη παρά τον Τσί­πρα. Ενι­σχύ­ει τη δυ­να­τό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να διεκ­πε­ραιώ­νει, εντέ­λει μέσω της γραμ­μής «αρι­στε­ρά – δεξιά», την στρα­τη­γι­κή των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων και ιμπε­ρια­λι­στι­κών κέ­ντρων, εν προ­κει­μέ­νω τους σχε­δια­σμούς του ΝΑΤΟ στα Βαλ­κά­νια, ως ισχυ­ρό χαρτί του ελ­λη­νι­κού αστι­σμού, ένα­ντι των δυ­σκο­λιών στην οι­κο­νο­μία, στο ισο­ζύ­γιο της ισχύ­ος του κρά­τους (και του … έθνους). Είναι, εξάλ­λου, μέρος της γε­ω­πο­λι­τι­κής στρα­τη­γι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με αιχμή της τον άξονα με το Ισ­ρα­ήλ, την Κύπρο και την Αί­γυ­πτο που ήδη έχει φέρει σε δύ­σκο­λη θέση την Τουρ­κία. Το πρό­βλη­μα της «αρι­στε­ρής –πα­τριω­τι­κής» αντι­με­τώ­πι­σης μπο­ρεί να έχει ιδε­ο­λο­γι­κές βά­σεις (και τη συ­να­κό­λου­θη ιστο­ρία αντί­στοι­χων κα­τα­στρο­φι­κών επι­λο­γών για το κί­νη­μα και την αρι­στε­ρά) εντού­τοις, σή­με­ρα, βρί­σκε­ται κυ­ριο­λε­κτι­κά σε πο­λι­τι­κό κενό. Το επι­χεί­ρη­μα της ιμπε­ρια­λι­στι­κής «πλά­της» του μι­κρού κρα­τι­δί­ου που επι­βου­λεύ­ε­ται την ανή­μπο­ρη ψω­ρο­κώ­σται­να, του οποί­ου η επι­βί­ω­ση μέσω της σύν­δε­σής του με τους με­γά­λους υπε­ρε­θνι­κούς ορ­γα­νι­σμούς – ΝΑΤΟ και ΕΕ-, κρί­νε­ται σε με­γά­λο βαθμό από την στάση της Ελ­λά­δας, η οποία απο­τε­λεί τον ισχυ­ρό εκ­πρό­σω­πό τους στην πε­ριο­χή, κα­ταρ­ρέ­ει. Μένει μόνο η γυμνή ιδε­ο­λη­ψία για τον «επι­κίν­δυ­νο αλυ­τρω­τι­σμό» της γεί­το­νος. Επί­σης, το επι­χεί­ρη­μα ότι απο­τε­λεί στρε­βλή ή δια­θλα­σμέ­νη αντι­μνη­μο­νια­κή και αντι­κυ­βερ­νη­τι­κή έκ­φρα­ση είναι εξαι­ρε­τι­κά αδύ­να­μο έως… αυ­το­κα­τα­στρο­φι­κό. Είναι ασφα­λώς αντι­κυ­βερ­νη­τι­κή έκ­φρα­ση απ’ τα δεξιά, όχι όμως απα­ραί­τη­τα αντι­μνη­μο­νια­κή. Και σε καμιά πε­ρί­πτω­ση δεν έχει αρι­στε­ρή προ­ο­πτι­κή ως επι­θε­τι­κός εθνι­κι­σμός. Σί­γου­ρα όχι στο επί­πε­δο της ηγε­σί­ας πχ Φρά­γκος αλλά ούτε και στην βάση στην εποχή που στις κα­θα­ρές ερ­γα­τι­κές αλλά και ευ­ρύ­τε­ρα λαϊ­κές αντι­μνη­μο­νια­κές εκ­δη­λώ­σεις η αντί­στοι­χη κι­νη­το­ποί­η­ση είναι συ­ντρι­πτι­κά μι­κρό­τε­ρη στους πλει­στη­ρια­σμούς και πρα­κτι­κά ανύ­παρ­κτη στις απερ­γί­ες (πα­ρό­τι ακόμη και σε μια τέ­τοια πε­ρί­πτω­ση η μάχη θά­πρε­πε να δοθεί για την από­σπα­ση του ερ­γα­τι­κού/ λαϊ­κού κι­νή­μα­τος από τις δη­λη­τη­ριώ­δεις εθνι­κι­στι­κές ιδέες και τις αντί­στοι­χες κι­νη­το­ποι­ή­σεις).
Στην πο­λι­τι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα πρό­κει­ται, αντι­κει­με­νι­κά, για την αδυ­να­μία να επι­χει­ρη­θεί η αρι­στε­ρή υπέρ­βα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Για το ΚΚΕ δεν τί­θε­ται τέ­τοιο ζή­τη­μα. Κάθε δυ­να­τό­τη­τα συ­γκέ­ντρω­σης δύ­να­μης του κι­νή­μα­τος και της αρι­στε­ράς ανα­κό­πτε­ται απ’ την αρχή. Εξού και η θέση του είναι πιο «προ­στα­τευ­μέ­νη» όσο κι αν στα πλαί­σια της εκλο­γι­κής του τα­κτι­κής απλώ­νει δί­χτυα προς όλες τις κα­τευ­θύν­σεις βά­ζο­ντας τα ζη­τή­μα­τα του αλυ­τρω­τι­σμού δίπλα στην πρώτη (σωστή) έμ­φα­ση των να­τοϊ­κών σχε­δια­σμών και του αντί­στοι­χου ρόλου της κυ­βέρ­νη­σης.
Για άλλες δυ­νά­μεις της αρι­στε­ράς που ανα­ζη­τούν εναλ­λα­κτι­κή, θε­τι­κή εκ­δο­χή αυτών των εξε­λί­ξε­ων και πρό­σβα­ση στα κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα που κι­νη­το­ποιεί σή­με­ρα το μα­κε­δο­νι­κό, στην υπη­ρε­σία μιας αντι­μνη­μο­νια­κής ανα­τρο­πής, πρό­κει­ται για διπλή αστο­χία καθώς αφε­νός ευ­νο­ούν μ’ αυτή την στάση (ανά­λο­γα τον βαθμό) την συ­σπεί­ρω­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ (καθώς ρέ­πουν προς μια κα­θα­ρό­αι­μα δεξιά υπό­θε­ση) και αφε­τέ­ρου δεν ωφε­λού­νται, αλλά αντί­θε­τα μειώ­νουν τις δυ­να­τό­τη­τές τους ανα­ζη­τώ­ντας ακρο­α­τή­ρια στα πλέον κα­θυ­στε­ρη­μέ­να ιδε­ο­λο­γι­κά και πο­λι­τι­κά, κοι­νω­νι­κά τμή­μα­τα.
Η ΛΑΕ οφεί­λει να το­πο­θε­τη­θεί ξε­κά­θα­ρα και εμ­φα­τι­κά πως στέ­κε­ται ενά­ντια στην κυ­βέρ­νη­ση που υλο­ποιεί την εγ­χώ­ρια αστι­κή ατζέ­ντα τόσο στο οι­κο­νο­μι­κό πεδίο τσα­κί­ζο­ντας τα ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα και βα­θαί­νο­ντας τη μνη­μο­νια­κή λι­τό­τη­τα όσο και στο γε­ω­πο­λι­τι­κό πεδίο ανα­ζη­τώ­ντας τα μέ­γι­στα οφέλη ως η ισχυ­ρό­τε­ρη δύ­να­μη στην πε­ριο­χή, συ­μπλέ­ο­ντας και πλειο­δο­τώ­ντας στις κυ­ρί­αρ­χες κα­τευ­θύν­σεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Η το­πο­θέ­τη­ση με έμ­φα­ση στον αλυ­τρω­τι­σμό είναι λάθος και δεν απο­τε­λεί κοινό τόπο των συ­νι­στω­σών δυ­νά­με­ων. Σή­με­ρα πα­ρου­σιά­ζε­ται η δυ­να­τό­τη­τα να ανα­δει­χτεί η αρι­στε­ρή, ρι­ζο­σπα­στι­κή εναλ­λα­κτι­κή και συ­νά­μα η ου­σια­στι­κή διά­κρι­ση αρι­στε­ράς – δε­ξιάς «δέ­νο­ντας» το τα­ξι­κό πε­ριε­χό­με­νο της ανα­τρο­πής της λι­τό­τη­τας με «μνη­μό­νιο στο κε­φά­λαιο», την αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κή πάλη ενά­ντια σε ΝΑΤΟ και ΕΕ,  με τις ιδέες και τα ορά­μα­τα της αρι­στε­ράς ένα­ντι μιας αρι­στε­ρο­δέ­ξιας κυ­βέρ­νη­σης που υλο­ποιεί ακρι­βώς αυ­τούς τους σχε­δια­σμούς (των ντό­πιων αστών και των διε­θνών κέ­ντρων) και μιας δε­ξιάς – ακρο­δε­ξιάς που απει­λεί.