Η όλη υπόθεση των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές και κυρίως του ιδιότυπου μπρα ντε φερ της σημερινής κυβέρνησης με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε θυμίζει το ανέκδοτο με τον κυνηγό και την αρκούδα. Ο οποίος κυνηγός πήγαινε στο δάσος συνέχεια, παρότι κάθε φορά η επίσκεψη είχε ένα συγκεκριμένο, άσχημο, αποτέλεσμα. Εκτός κι αν δεν το θεωρούσε και τόσο… άσχημο ο κυνηγός.
Η κυβέρνηση το έπαθε με τον Σόιμπλε – έστω κι αν το μικρό όνομα του οποίου σημαίνει «λύκος στο δρόμο» και όχι κάτι σε αρκούδα – όπως ο κυνηγός.
Επιμένει να πηγαίνει στο δάσος μίας κάποιας «διαπραγμάτευσης» αγνοώντας τι ρόλο ακριβώς παίζει ο γερόλυκος της γερμανικής πολιτικής σκηνής στο ευρωπαϊκό πεδίο, αλλά και δείχνοντας εξωφρενική αφέλεια για την ίδια την κατάσταση και το πλαίσιο, εντός του οποίου λειτουργούν τα πράγματα στην ευρωζώνη.
Μέσα σε δύο χρόνια, η κυβέρνηση την έπαθε – και μαζί η χώρα – με τον ίδιο τρόπο και με τα ίδια λάθη. Το 2015 πίστευε ότι ο Σόιμπλε (και όλοι οι άλλοι φυσικά) θα έκανε πίσω, μπροστά στο ενδεχόμενο να προκληθεί ευρωπαϊκό πρόβλημα από μία ελληνική κρίση και έξοδο από το ευρώ. Δεν είδε έγκαιρα ότι είχε κάνει λάθος ανάλυση.
Η οδυνηρή ήττα τον Ιούλιο του 2015 θα έπρεπε να της γίνει μάθημα, ώστε να μην επαναλάβει τα ίδια. Πιθανόν πίστεψε και η ίδια τα όσα έλεγε περί «επιτυχίας» στις τότε διαπραγματεύσεις και έτσι αρνήθηκε να διδαχθεί απ’ όσα έγιναν εκείνη την περίοδο.
Και επανέλαβε περίπου τα ίδια λάθη δύο χρόνια μετά, με τη δεύτερη αξιολόγηση και το χρέος. Ήλπιζε (αλήθεια, στηριζόμενη πού;) ότι τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Η προσδοκία ότι μπορεί να αλλάξουν οι συσχετισμοί, όταν δεν είναι ρεαλιστική, αποδεικνύεται καταστροφική.
Γι’ αυτό και φτάνουμε (ή φτάσαμε) σε μία «λύση» για το χρέος, που μας οδηγεί ακόμη βαθύτερα στα μνημόνια, τη λιτότητα, την επιτροπεία. Η «λύση» είναι χειρότερη κι από το πρόβλημα το ίδιο!
Η κυβέρνηση αρνήθηκε να δει μία πραγματικότητα: Απέναντι σε αρνητικούς συσχετισμούς και σε μία τέτοια, τερατώδη κατάσταση σε ευρωζώνη και ΕΕ, οι λύσεις είναι δύο: ή έγκαιρος συμβιβασμός, με αναγνώριση της ήττας, αλλά με περιορισμό των ζημιών ή τελική σύγκρουση. Το πρώτο δεν το θέλει γιατί θέλει να δείχνει «αριστερή». Για το δεύτερο δεν ήταν ποτέ διατεθειμένη.
Έχοντας απορρίψει τη σύγκρουση, προσπαθεί να ωραιοποιήσει την παράδοση. Αλλά μία παράδοση με τους χειρότερους δυνατούς όρους, είναι ο πλέον καταστροφικός δρόμος.
Ο κυνηγός ή δεν μπαίνει στο δάσος, ή όταν μπαίνει πρέπει να είναι έτοιμος να πυροβολήσει. Όταν δεν κάνει ούτε το ένα, ούτε το άλλο, λογικό είναι να πέφτει στα χέρια της αρκούδας και να γίνονται όσα γίνονται. Και της δίνει και το δικαίωμα να αναρωτιέται διάφορα…
*Πηγή: protothema.gr
Nuntiusweb