O μύθος του Ισραήλ

Τα κόμικς είναι το αρχαιότερο είδος τέχνης, αν πάρουμε ως αρχή τις ζωγραφιές των σπηλαίων – αν και κάποιοι το αμφισβητούν, μπορούμε όμως με σιγουριά να τοποθετήσουμε τη γέννησή τους, εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια π.Χ., στους τάφους των βασιλέων στην Αίγυπτο.
Ο σημερινός επισκέπτης μπορεί να διαπιστώσει, πέρα από τις νεκροπομπές, και μια κοινωνική κριτική, δηλαδή αυτό που κάνουν κατά κανόνα και τα κόμικς μέχρι τις μέρες μας, αλλά ακόμα δεν έχουν βρει την υποδοχή που τους αξίζει. Ονομάζεται 9η τέχνη, αλλά πουθενά στον κόσμο δεν έχει βρει την αντιμετώπιση που έχει βρει η 7η τέχνη, ο κινηματογράφος, ο οποίος έχει τις συστηματικές κριτικές του, τις αναλύσεις και τις θεωρίες του, ενώ τα κόμικς κατά κανόνα στηρίζονται στους δημιουργούς και στους αναγνώστες.
Οι ενδιάμεσοι, κριτικοί και θεωρητικοί, ή απουσιάζουν εντελώς ή είναι ελάχιστοι (κυρίως ιστορικοί και μελετητές). Και ενώ τα κόμικς έχουν πια κατακτήσει τον πλανήτη, οι δημιουργοί τους έχουν γίνει διεθνείς βεντέτες και οι πωλήσεις των άλμπουμ είναι όνειρο άπιαστο για τον όποιο συγγραφέα-μπεστσελερίστα (ο Μαντρέικ ο Μάγος είχε 90 εκατ. αναγνώστες, σε κάθε του επεισόδιο που αριθμούνται στα 450, από το 1934 που ξεκίνησε).
Τα κόμικς, όμως, δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν· κυριαρχούν στην παγκόσμια αγορά και οι πωλήσεις τους είναι μεγαλύτερες από αυτές των βιβλίων. Όμως, όσο και αν έχουν δημιουργήσει εκατοντάδες αριστουργήματα, απορρίπτονται από τους σοβαροφανείς συντηρητικούς κύκλους του κατεστημένου ως μη τέχνη.
Τα θεωρούν χυδαία και πορνογραφικά, ασεβή και βλάσφημα, περιθωριακά και ανατρεπτικά. Το ίδιο συμβαίνει και με τις γελοιογραφίες, που είναι ένα καρέ του κόμικ. Συχνά τυχαίνει ο γελοιογράφος και ο κομίστας να είναι το ίδιο πρόσωπο.
Η γελοιογραφία δεν είναι στο περιθώριο. Και αυτό οφείλεται στα μεγάλα έντυπα που τη φιλοξενούν. Κατά την άποψή μου, υπάρχουν γελοιογράφοι, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, που η πολιτική τους σκέψη είναι πιο οξυδερκής από αυτήν των πολιτικών συντακτών. Και επιπλέον, έχουν και ένα άλλο προνόμιο. Είναι ταλαντούχοι ζωγράφοι. Και ο συνδυασμός ζωγραφιάς – κειμένου (ή καμιά φορά μόνο σκίτσο) μπορεί να περάσει ένα μήνυμα με την πρώτη ματιά.
Ενα ακόμα πλεονέκτημα σε σχέση με τους πολιτικούς αναλυτές: τη γελοιογραφία τη βλέπουν όλοι. Τα κείμενα δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως τα διαβάζουν όλοι. Συχνά η γελοιογραφία παίζει ρόλο κυρίου άρθρου. Και γι’ αυτό δικαιωματικά γίνεται πρωτοσέλιδο.
Η επιτυχία μιας γελοιογραφίας μετριέται από την αρνητική επίδραση που έχει (αρκεί βέβαια να μη φτάνει στο έγκλημα ή στην προτροπή για έγκλημα). Αυτό σημαίνει πως οι άοπλες γραμμές του σκιτσογράφου βρήκαν τον στόχο τους και χτύπησαν διάνα. Και χαρήκαμε πολλοί εδώ από την «Εφ.Συν.» για τη μεγάλη επιτυχία του εκλεκτού συναδέλφου μας Μιχάλη Κουντούρη.
Δύο επιστολές της κυρίας πρέσβη του Ισραήλ, Ιρίτ Μπεν–Αμπα και ένα άρθρο του δημοσιογράφου κ. Βίκτωρα Ισαάκ Ελιέζερ, μόνο ως έπαινοι μπορούν να εκληφθούν. Και οι δύο επιστολογράφοι αναμασούν την τετριμμένη προπαγάνδα, ενός επιθετικού-κατακτητικού κράτους που θέλει να σβήσει από τον χάρτη την Παλαιστίνη και όχι να βρει μια ειρηνική λύση. Μια ματιά στους χάρτες της Παλαιστίνης από το 1948 μέχρι σήμερα αρκεί για να πείσει και τον πιο δύσπιστο.
Το Ισραήλ συνέχεια επεκτείνεται και καταβροχθίζει τη γη των Παλαιστινίων. Είναι τυχαίο ότι το Ισραήλ δεν έχει ούτε Σύνταγμα ούτε σύνορα; Δεν θα επεκταθώ παραπάνω, γιατί ήδη η απάντηση του διευθυντή της εφημερίδας, Νικόλα Βουλέλη, τεκμηριωμένη και έγκυρη, με καλύπτει πλήρως.
Αλλά έχω κάποια ερωτήματα: Το Ολοκαύτωμα ήταν μόνο για τους Εβραίους; Δεν υπήρχαν Σλάβοι, Τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι, ακόμα και Γερμανοί ΑμεΑ; Υπάρχει κανένα μνημείο για όλα αυτά τα θύματα του Ολοκαυτώματος στο Ισραήλ;
Ή μήπως το Ολοκαύτωμα εργαλιοποιείται για να δικαιολογήσει το σκληρό και απάνθρωπο, εγκληματικό –στην κυριολεξία– απαρτχάιντ εις βάρος των Παλαιστινίων, όπως υποστηρίζει ο διαπρεπής ελληνιστής Πιερ-Βιντάλ Νακέ, Εβραίος ο ίδιος, μαζί με πολλούς άλλους Εβραίους, που στηρίζονται στην ιστορία και όχι στη μυθολογία, που είναι η ιδρυτική πράξη του κράτους του Ισραήλ.
Και για να στηριχθώ σε έναν άλλον επιφανή Εβραίο, τον καθηγητή Ιστορίας Σάλμο Σαντ: στο βιβλίο του «Η επινόηση ενός λαού» (αν θυμάμαι καλά, εκδόσεις «Πανδώρα») υποστηρίζει πως οι Εβραίοι δεν είναι λαός, είναι θρησκεία. Εξ ου και η ποικιλία των λαών που έχει αποικίσει το Ισραήλ. Ποτέ δεν υπήρξε καμιά διασπορά. Οι κατακτητές Ρωμαίοι μόνο σκλάβους πήραν κατά την τότε συνήθεια των πολέμων. Οι υπόλοιποι Ιουδαίοι παρέμειναν στη γη τους και απόγονοί τους είναι οι σημερινοί Παλαιστίνιοι με άλλη θρησκεία (μουσουλμάνοι – χριστιανοί). Ο διωγμός των Εβραίων επί Χίτλερ δεν ήταν κάτι καινούργιο για την Ευρώπη.
Είχαν προηγηθεί εκατοντάδες αιματηρά πογκρόμ σε όλες τις χριστιανικές χώρες. Και η 6η Οικουμενική Σύνοδος (681) απαγόρευε στους Χριστιανούς κάθε επαφή με τους Εβραίους. Αντίθετα το Ισλάμ δέχθηκε τους εκδιωχθέντες Εβραίους της Ισπανίας στη Θεσσαλονίκη. Από αυτήν την άποψη όλοι είμαστε Εβραίοι, αλλά όχι επικίνδυνοι ακροδεξιοί όπως είναι σήμερα η πολιτική ηγεσία του Ισραήλ, παράγοντας πολέμου και αστάθειας για όλη την περιοχή.
ΥΓ.: Θέλω να εξάρω το θάρρος του εξαίρετου συναδέλφου Δημήτρη Ψαρρά για τον δημόσιο διάλογο που άνοιξε για τα εσωτερικά προβλήματα της εφημερίδας. Αυτό πιστεύω θα ανεβάσει το επίπεδο της εφημερίδας και θα συμβάλει στον προβληματισμό των εργοδοτών-αναγνωστών μας. Ολα ελεύθερα και ανοιχτά. Και αυτό θα είναι κάτι καινούργιο για τον ελληνικό Τύπο.
Πηγή: efsyn.gr