Ο Τσίπρας έπρεπε να λύσει ένα σταυρόλεξο με τις προτάσεις του στην Κεντρική Επιτροπή για την ηγεσία του Κόμματος: πολλές νοσηρές φιλοδοξίες για λίγες θέσεις,
Ο Τσίπρας έλυσε αυτό το σταυρόλεξο με την χειρότερη δυνατή συνταγή: όλοι οι καλοί χωράνε.
Για να επιτύχει, λοιπόν, αυτό το θαύμα ανακάλυψε αυτήν την πρωτότυπη φαρσοκωμωδία.
Άφησε τον ίδιο άχρωμο και ευπροσάρμοστο Γραμματέα του Κόμματος για να μην κάνει “τίποτα”, να μην “ενοχλεί” κανένα και να είναι πάντα ανοικτός στα πιο δεξιά μνημονιακά ανοίγματα.
Η πιο “πρωτότυπη” ανακάλυψη, όμως, ήταν να χωρίσει την ηγετική σύνθεση του Κόμματος σε δύο όργανα (!) με συνολικό αριθμό 27 μέλη (!), ώστε να χωρέσουν όλες οι φιλοδοξίες: το Πολιτικό Συμβούλιο (11 μέλη) και το Εκτελεστικό Συμβούλιο (16 μέλη).
Ο Τσίπρας, ταυτόχρονα, με ένα τέτοιο διαχωρισμό ταύτισε, σχεδόν, απολύτως κυβέρνηση και κόμμα, δίνοντας στην πρώτη, με τους υπουργούς να κατέχουν την απόλυτη υπεροχή στο Πολιτικό Συμβούλιο, την πλήρη εξουσία στο Κόμμα και στον εαυτό του τη θέση του “αυτοκράτορα”.
Είναι προφανές ότι το όργανο που χάνει κάθε αξία και παίζει απλώς διακοσμητικό ρόλο, όπως περισσότερο τα μέλη του Κόμματος, είναι η νέα Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Τσίπρας διαμόρφωσε μια ηγετική δομή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα ενός αρχηγικού μεταλλαγμένου νεομνημονιακού κόμματος σε βαθιά κρίση.
Βεβαίως ο Αλ. Τσίπρας είχε και κάποιες απώλειες.
Ασήμαντη λεπτομέρεια θα πρέπει να χαρακτηριστεί η μη εκλογή της Όλγας Γεροβασίλη και του Αρ. Μπαλτά που και οι δύο προέρχονται, όπως οι περισσότεροι στην κυβέρνηση, από το παλιό κόμμα με τον Γιάννη Μπανιά (θυμάστε τη διαμάχη για εκείνο το “Κ”), με την πρώτη όψιμη οπαδό του Τσίπρα και τον δεύτερο παλιότερο θαυμαστή των προσόντων του.
Αυτές που εκλέχτηκαν στη θέση τους (Βάκη, Χριστοδουλοπούλου) είναι ακίνδυνες “μηδίσασες” άνευ πολιτικής σημασίας, εκτός της γνωστής ανούσιας πολιτικής “γκρίνιας”.
Ίσως πιο σοβαρά μπορεί να εξελιχθεί η υπόθεση Σκουρλέτη, αν ο τελευταίος επιβεβαιωθεί ότι βρίσκεται σε τροχιά διάστασης ή και σύγκρουσης με τον Τσίπρα επί ορισμένων ουσιαστικών πλευρών της κυβερνητικής πολιτικής, όπως οι ιδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια, αν και οι τελευταίες έχουν πάρει, ήδη, το δρόμο τους.
Το κύριο πρόβλημα πάντως τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της κυβέρνησης του δεν είναι η ηγετική τους δομή και η σύνθεση τους. Το πρόβλημα και των δύο είναι ο ίδιος ο Τσίπρας, η μετάλλαξη τους και η νεομνημονιακή πολιτική που ακολουθούν.
Nuntiusweb