Δύο χρόνια μετά την προδοσία της Αριστεράς και της κοινωνίας από τον συφερτό του Τσίπρα, και η συζήτηση εντός των τειχών της πραγματικής αριστεράς μοιάζει να έχει κολλήσει στον Ιούλιο του 2015.
Η κατάσταση στην αριστερά σήμερα έχει κουράσει τον οργανωμένο κόσμο της και είναι φανερό και από την απουσία αριστερού λόγου και επιχειρηματολογίας στην καθημερινότητα μας και βέβαια η κούραση προκαλεί εκνευρισμό και ο εκνευρισμός φέρνει “φαγωμάρα” εντός των τειχών.
Τι μας λείπει
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτό που απουσιάζει είναι η ύπαρξη ενός πολιτικού σχεδίου της Αριστεράς που θα αγκαλιάζει τις υποτελείς τάξεις του τόπου και μόνο, το οποίο σχέδιο θα ξεκινά από το “μαύρο”, “ζοφερό” μνημονιακό παρών και θα έχει ένα πρώτο βασικό σταθμό σε ένα “ελπιδοφόρο” πολύ κοντινό μέλλον για αυτές τις τάξεις στα πλαίσια μεταβατικού σχεδίου που με σαφήνεια θα οδηγεί σε έναν σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Μένω λοιπόν στο πως θα φτάσουμε στον “πρώτο σταθμό”, χωρίς να αλλοιώνεται ο τελικός στόχος.
Το πολιτικό σχέδιο θα πρέπει να είναι πειστικό και να δίνει όραμα στις δυνάμεις της εργασίας του τόπου. Δεν αρκεί ο στόχος της “εξόδου από το ευρώ” που προβάλει ορθά μεν η Λαϊκή Ενότητα, αλλά μονότονα δε. Βεβαίως οφείλω να παραδεχθώ ότι η ΛΑΕ πιέζεται εκ δεξιών και εκ αριστερών να επιστρέφει συνέχεια σε αυτό σε μία προσπάθεια να καταστεί ένας ακίνδυνος πόλος “γραφικών δραχμιστών”, αλλά πρέπει να σταματήσει να δίνεται μόνο βάρος στην έξοδο από το ευρώ, που είναι αναγκαία. Το πολιτικό σχέδιο οφείλει να δίνει πρώτιστα λύσεις στα προβλήματα του λαού που οξύνθηκαν την περίοδο των μνημονίων.
Για την τεράστια ανεργία λ.χ. θα πρέπει να γίνει σαφές ότι η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα θα επιφέρει μείωση των εισαγωγών η οποία θα φέρει αύξηση της παραγωγικής διαδικασίας εντός της χώρας, άρα θα γεννηθούν πολλές νέες θέσεις εργασίας. Οι νέες θέσεις εργασίας θα πρέπει να είναι επίσης σαφές ότι δεν θα είναι θέσεις ξεφτιλισμένων αμοιβών στα πλαίσια εργασιακών συνθηκών που θυμίζουν μεσαίωνα όπως σήμερα. Αξιοπρεπείς αμοιβές σε πρώτη φάση, αυστηροί κανόνες εργασιακοί που πλέον θα απαγορεύουν την εργοδοτική αυθαιρεσία. Και μιλώντας για αξιοπρεπείς αμοιβές αυτές ορίζονται ως τέτοιες εφόσον αρκούν για την αξιοπρεπή διαβίωση ενός ατόμου ή μιας οικογένειας (και δεν μπορεί να μετρηθεί σε σημερινά ευρώ) και προϋποθέτει τον ασφυκτικό κρατικό παρεμβατισμό στα επίπεδα τιμών βασικών και μη αγαθών.
Για το θέμα του Χρέους. Δημόσιου και ιδιωτικού το πολιτικό σχέδιο δεν μπορεί να αφήνει κενά και να μην δίνει πραγματική ελπίδα. Για το μεν δημόσιο χρέος σαφέστατα θα πρέπει να αξιολογηθεί μέσω ανεξάρτητης επιτροπής για το χρέος διεθνούς κύρους και όσο θα γίνεται η μελέτη μιλάμε για ολοκληρωτική στάση πληρωμών, πιέζοντας τους πιστωτές μας να αποδεχθούν την ριζική μείωση του (αποδεχόμενοι ότι τα δις των ευρώ που πήραμε για τα μνημόνια επέστρεψαν σε αυτούς) γιατί η οριστική διαγραφή χρέους απαιτεί την συναίνεση και των δύο μερών. Μέχρι να γίνει αυτό, ρήξη και στάση πληρωμών. Για το ιδιωτικό χρέος ΡΙΖΙΚΉ ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ, χωρίς φοβίες που αναπαράγονται ακόμα και σήμερα εντός της αριστεράς “μην ευνοηθούν από την σεισάχθεια λαμόγια”, φοβίες που οδηγούν σε λογικές “μερικής διαγραφής” χρεών σε τράπεζες, δημόσιο σε κόσμο που πραγματικά είναι στα όρια της ανέχειας. Δεν εμπνέει μία ΣΕΙΧΑΧΘΕΙΑ που θα ορίζει υποχρέωση καταβολής “μερικού χρέους” σε μία οικογένεια που συντηρείται σήμερα ακόμα και με 1000 ευρώ.
Καμία συνέχεια του “σημερινού Κράτους”….Θυμόμαστε τον ΣΥΡΙΖΑ το διάστημα 2013-2015 όσο προετοιμαζόταν για την κωλοτούμπα να διαβεβαιώνει πως όταν θα έρθει στη εξουσία θα εγγυηθεί την “συνέχεια του Κράτους”. Κάποιοι εντός ΣΥΡΙΖΑ τότε απλά γκρινιάξαμε και φανήκαμε κατώτεροι των περιστάσεων. Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι όχι μόνο για τον κόσμο του Κινήματος αλλά και για τις μικροαστικές, πλειοψηφικές μάζες της κοινωνίας αυτό το “Κράτος” είναι ταυτισμένο με την διαφθορά, την εξυπηρέτηση της ολιγαρχίας, την ανάδειξη φελλών σε όλους τους πολιτειακούς θώκους, την μίζα, την εκμετάλλευση. Αλήθεια αν η ΛΑΕ, και όποιος θέλει να αλλάξει η κατάσταση σήμερα δεν μιλήσει με σαφήνεια για νομοθεσία που θα υποχρεώνει την ολιγαρχία να πληρώσει για την κρίση που δημιούργησε η ίδια, για την υπερφορολόγηση του κεφαλαίου, για την δικαιοσύνη που θα αποδώσει σε υποθέσεις μίζας και διαφθοράς άμεσα και χωρίς καθυστερήσεις, αλλά και για την διάλυση των κατασταλτικών μηχανισμών του Κράτους που θα γίνει με απολύσεις ακροδεξιών κρατικών λειτουργών, την από την πρώτη μέρα αλλαγή νομοθεσίας στο επίπεδο δικαιωμάτων (βλ. τρομονόμους) και την αντικατάσταση διεφθαρμένων δικαστικών πως θα πείσεις ότι υπερβαίνεις το σημερινό σύστημα;;;;
Και όταν λέμε να βάλουμε μπρος αυτή τη χώρα, με τις δυνάμεις εργασίας αυτού του τόπου, αυτό δεν μπορεί να γίνει με δημόσιες υποδομές σε χέρια ξένα, και σε χέρια ξένων κρατών. Το πολιτικό σχέδιο οφείλει να ορίζει την επαναφορά ΔΕΚΟ, λιμανιών, αεροδρομίων, ορυχείων, γης στο Κρατικό έλεγχο. Βλέπουμε άλλωστε τι γίνεται στην Βενεζουέλα όπου ο Τσάβες και στην συνέχεια ο Μαδούρο δεν περιόρισαν τον έλεγχο σε αυτά στην ντόπια ολιγαρχία δίνοντας την ευκαιρία σήμερα να πολεμά κάθε φιλολαϊκό μέτρο εκεί.
Και όπως ανέφερα αρχικά το πολιτικό σχέδιο οφείλει να ξεκινά από το μαύρο μνημονιακό σήμερα, με κινήσεις και δράσεις αντισυστημικές που θα προστατεύουν τον δοκιμαζόμενο μνημονιακό λαό από την εφαρμογή μνημονιακών μέτρων. Περαιτέρω ενίσχυση των κινημάτων ενάντια στους πλειστηριασμούς, παρεμπόδιση στην πράξη διακοπών ηλεκτροδότησης και υδροδότησης συμπολιτών μας μέσω επιτροπών άμεσης δράσης (γιατί το 1/3 της κοινωνίας δεν έχει χρήματα για διακανονισμούς), καταλήψεις υπουργείων και υπηρεσιών όπου χρειάζεται!.
Μέτωπο ΝΑΙ, αλλά με ποιους και γιατί…….
Η ηγεσία της Λαϊκής Ενότητας εδώ και 2 σχεδόν χρόνια κουράζει ακόμα και τον κόσμο της με την συνεχείς προσκλήσεις, που πέφτουν στο κενό, στις ηγεσίες άλλων κομμάτων και οργανώσεων για συγκρότηση μετώπου. Και αυτό που κουράζει είναι οι προσκλήσεις μόνο στις ηγεσίες από την μία και από την άλλη προβληματίζει ότι αυτές οι προσκλήσεις δεν έχουν όρους. Και δεν μιλάω για όρους σεχταριστικούς όπως βάζει το ΝΑΡ και άλλες δυνάμεις που βιάζονται να χαρίσουν στην σοσιαλδημοκρατία όποιον μιλάει για την ανάγκη μεταβατικού σχεδίου, αλλά για τον πλέον βασικό όρο……Να συμφωνήσουμε λ.χ. στα παραπάνω που αναφέρω για το πολιτικό σχέδιο που θα μας πάει στο επόμενο βήμα μετά τα Μνημόνια με σαφή ηγεμονία της αριστεράς.
Είναι δυνατόν να μιλάμε για μέτωπο με το ΕΠΑΜ, επειδή απλά μιλά για την ανάγκη εθνικού νομίσματος, την ίδια ώρα που στις τάξεις του υπάρχει τόση ακροδεξιά όση μπορείς αναλογικά με το μέγεθος του να βρεις και στην Νέα Δημοκρατία;;; Δηλαδή νικάμε, παίρνουμε την διακυβέρνηση, φέρνουμε εθνικό νόμισμα και θέλουμε να έρθουμε σε ρήξη με το Κεφάλαιο, την ολιγαρχία με ανθρώπους που ακούν σοσιαλισμό, στόχο έστω εργατικού ελέγχου των μέσων παραγωγής και βάζουν καντήλες. Μήπως δεν ξέρουμε ότι η ακροδεξιά στην Ελλάδα, ασχέτου που φιλοξενήθηκε υπηρέτησε με πίστη το εγχώριο Κεφάλαιο;;
Είναι δυνατόν να επιμένουμε σε “μέτωπο” με δυνάμεις που δρουν αντι-λενινιστικά και αντιδρούν στην ανάγκη μεταβατικού σχεδίου; Τι νόημα έχει όταν ο άλλος σου λέει ότι εγώ το μαγαζί μου δεν το ανοίγω για κανένα μέτωπο, δεν δέχομαι καμία διαφορετική άποψη αντίθετα την δαιμονοποιώ εσύ να καλείς;;
Και για το ΚΚΕ που τόσο “δικαιώθηκε” για τον ΣΥΡΙΖΑ τι να πεις…… Τι έχει να πει η σημερινή του ηγεσία για την αδράνεια του κινήματος όταν το ΚΚΕ είναι η ηγεμονεύουσα δύναμη της σημερινής αριστεράς, όταν την περίοδο 2012-2014 κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ που είχε τότε την ηγεμονία για την τότε αδράνεια. Δεν θέλετε κανέναν από την υπόλοιπη αριστερά, αλλά πείτε μας που είναι το Κίνημα επί των ημερών σας;;;
Το Μέτωπο λοιπόν είναι αναγκαίο αν δημιουργηθεί πρωτίστως από τα κάτω με τα στοιχεία ενός ορθού πολιτικού σχεδίου αλλά και από τα πάνω με όσους συμφωνούν σε αυτό το σχέδιο. Με ανθρώπους και συλλογικότητες που δρουν πολιτικά έντιμα και ηθικά. Δεν μπορείς να παρακαλάς για μέτωπο συλλογικότητες τύπου “Δικτυώσεων” που έμειναν αρχικά στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την κωλοτούμπα, έσπρωξαν τον απογοητευμένο κόσμο στην αποχή για να ενισχυθούν τεχνικά τα ποσοστά του Τσίπρα τον Σεπτέμβριο του 2015, και ακόμα και σήμερα αποκαλούν και το εννοούν τους σημερινούς υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, “πρώην συντρόφους”, και να αρθογραφούν για έναν άλλο ΣΥΡΙΖΑ και να είναι έτοιμοι να υποδεχθούν τους Σταθάκηδες στην Αριστερά, όταν οι δεύτεροι γίνουν αντιπολίτευση. Και σύντροφε Λαφαζάνη, αυτές οι συλλογικότητες εκπροσωπούν τις σάρκες 100-200 ατόμων σε όλη των χώρα, μη γειωμένες πολιτικά με τον χώρο της εργασίας ή της εκπαίδευσης. Και κλείνω με το να “δρουν πολιτικά ηθικά” γιατί είδαμε την επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας να πετά λάσπη σε στελέχη της αριστεράς για δήθεν δωροδοκίες και στο τέλος να αποκαλεί σχεδόν γερμανοτσολιά τον Γλέζο. Η έλλειψη ηθικής δεν οδηγεί πουθενά.
Πηγή: anemosantistasis.blogspot.gr
Nuntiusweb