Δεν φτάνουν τα 140 προαπαιτούμενα που ζητούνται μόνο και μόνο για να κλείσει η αξιολόγηση που θα έκλεινε… πέρυσι, έχουμε και τα πρωτογενή πλεονάσματα που όλο και χοντραίνουν!
Είναι ενοχλητικό να ακούς τους δανειστές να μιλούν για διαρθρωτικές αλλαγές και να διαπιστώνεις ότι το μόνο το οποίο κάνουν είναι να αυξάνουν το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων ακόμη και πάνω από το 3,5%, που ήδη ήταν δυσθεώρητο.
Δεν είναι εύκολο ακόμα και για τον πιο “καλοπροαίρετο” να κατανοήσει τι σόι συνταγή εξόδου από την κρίση μπορεί να είναι αυτή που μεγεθύνει την λιτότητα και περιορίζει -ή μάλλον εξαφανίζει- τις δυνατότητες αναπτυξιακών παρεμβάσεων, όταν ακόμα και η Κριστίν Λαγκάρντ μόλις πριν από ένα μήνα ξεκαθάρισε πως τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα αποφασιστούν για το ελληνικό πρόγραμμα θα πρέπει να είναι «πιο λογικά», διότι αυτά θα καθορίσουν το μέγεθος της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους που απαιτείται,ώστε να καταστεί βιώσιμο.
Και, βέβαια, δεν μπορεί να είναι “λογικά” τα υψηλά πλεονάσματα διαρκείας που ζητούν οι δανειστές και ιδίως οι Γερμανοί φίλοι μας, όταν απαξάπαντες οι τραπεζικοί αναλυτές με πρώτο και καλύτερο τον πολύ κ. Στουρνάρα, που κανείς βέβαια δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για… αντιμνημονιακό και ούτε συνηθίζει τις κριτικές παρεμβάσεις, έχουν επισημάνει εδώ και αρκετό καιρό ότι “πρωτογενή πλεονάσματα πάνω από 3,5% δεν μπορούν να διατηρηθούν για πολύ καιρό μετά το 2018” και ο στόχος θα έπρεπε να είναι περί το 2%.
Αντί του ρεαλιστικού 2% όμως, οι… ρεαλιστές εταίροι μας του σκληρού πυρήνα της ΕΕ, σε ένα ιδιόμορφο θέατρο σκιών για τα μάτια των ψηφοφόρων τους, ανεβάζουν τον πήχη στο 4% στέλνοντας την διαπραγμάτευση με το ΔΝΤ για το χρέος στην παράταση και την χώρα μας ακόμα πιο κοντά στην εξέδρα. Και οι εκπρόσωποι του πολιτικού μας κόσμου τα βλέπουν όλα αυτά και τα συζητούν, αλλά μόνο φιλολογικά, σαν τουρίστες που σχολιάζουν τα προβλήματα των ντόπιων, τους χωρίς βέβαια να αισθάνονται υποχρεωμένοι να βρουν λύσεις.
Κάπως έτσι, όλοι τους, σχεδιάζουν “σύγχρονα” και “εναλλακτικά παραγωγικά μοντέλα” και προωθούν “ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις” που θα αλλάξουν ριζικά την μορφή της χώρας”, ώστε να τραβήξει επιτέλους στους “δρόμους του πεπρωμένου της”. Όπως “αρμόζει στην ιστορία της”, στην “μοναδική γεωπολιτική της θέση” και στους “ακατάλυτους δεσμούς φιλίας” με όλες τις σημαντικές μεγάλες δυνάμεις.
Τα πρόσωπα αλλάζουν, οι πολιτικοί σχηματισμοί επίσης, μεγαλώνουν, μικραίνουν, μετασχηματίζονται, συμμαχίες δημιουργούνται ή σπάνε, αλλά οι λόγοι που εκφέρονται σαν από… υποχρέωση, ενώ δηλώνονται “συγκεκριμένα τακτικά και στρατηγικά σχέδια”, είναι αφόρητα όμοιοι, βγαλμένοι από το ίδιο ή παρόμοιο καλούπι ακόμα κι αν εκφωνούνται από διαφορετικά πρόσωπα.
Ίσως για αυτό, παρ΄ό,τι πολλά έχουν λεχθεί και ακόμα λέγονται για “μεταρρυθμίσεις”, “μοντέλα” και “έξοδο από την κρίση”, ούτε μεταρρυθμίσεις έχουμε δει, πέραν από τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις και τα δικαιώματα που τα πήρε και τα σήκωσε ο αέρας των αγορών, ούτε μοντέλα. Όπως δεν έχουμε δει ούτε ξέφωτα, ούτε καταφύγια αλλά ούτε και λιμάνια.
Και με τα μέτρα που πάνε για ψήφιση, δεν πρόκειται να τα δούμε ούτε στο εγγύς μέλλον.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος.
*Πηγή: news247.gr
Και, βέβαια, δεν μπορεί να είναι “λογικά” τα υψηλά πλεονάσματα διαρκείας που ζητούν οι δανειστές και ιδίως οι Γερμανοί φίλοι μας, όταν απαξάπαντες οι τραπεζικοί αναλυτές με πρώτο και καλύτερο τον πολύ κ. Στουρνάρα, που κανείς βέβαια δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για… αντιμνημονιακό και ούτε συνηθίζει τις κριτικές παρεμβάσεις, έχουν επισημάνει εδώ και αρκετό καιρό ότι “πρωτογενή πλεονάσματα πάνω από 3,5% δεν μπορούν να διατηρηθούν για πολύ καιρό μετά το 2018” και ο στόχος θα έπρεπε να είναι περί το 2%.
Αντί του ρεαλιστικού 2% όμως, οι… ρεαλιστές εταίροι μας του σκληρού πυρήνα της ΕΕ, σε ένα ιδιόμορφο θέατρο σκιών για τα μάτια των ψηφοφόρων τους, ανεβάζουν τον πήχη στο 4% στέλνοντας την διαπραγμάτευση με το ΔΝΤ για το χρέος στην παράταση και την χώρα μας ακόμα πιο κοντά στην εξέδρα. Και οι εκπρόσωποι του πολιτικού μας κόσμου τα βλέπουν όλα αυτά και τα συζητούν, αλλά μόνο φιλολογικά, σαν τουρίστες που σχολιάζουν τα προβλήματα των ντόπιων, τους χωρίς βέβαια να αισθάνονται υποχρεωμένοι να βρουν λύσεις.
Κάπως έτσι, όλοι τους, σχεδιάζουν “σύγχρονα” και “εναλλακτικά παραγωγικά μοντέλα” και προωθούν “ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις” που θα αλλάξουν ριζικά την μορφή της χώρας”, ώστε να τραβήξει επιτέλους στους “δρόμους του πεπρωμένου της”. Όπως “αρμόζει στην ιστορία της”, στην “μοναδική γεωπολιτική της θέση” και στους “ακατάλυτους δεσμούς φιλίας” με όλες τις σημαντικές μεγάλες δυνάμεις.
Τα πρόσωπα αλλάζουν, οι πολιτικοί σχηματισμοί επίσης, μεγαλώνουν, μικραίνουν, μετασχηματίζονται, συμμαχίες δημιουργούνται ή σπάνε, αλλά οι λόγοι που εκφέρονται σαν από… υποχρέωση, ενώ δηλώνονται “συγκεκριμένα τακτικά και στρατηγικά σχέδια”, είναι αφόρητα όμοιοι, βγαλμένοι από το ίδιο ή παρόμοιο καλούπι ακόμα κι αν εκφωνούνται από διαφορετικά πρόσωπα.
Ίσως για αυτό, παρ΄ό,τι πολλά έχουν λεχθεί και ακόμα λέγονται για “μεταρρυθμίσεις”, “μοντέλα” και “έξοδο από την κρίση”, ούτε μεταρρυθμίσεις έχουμε δει, πέραν από τις μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις και τα δικαιώματα που τα πήρε και τα σήκωσε ο αέρας των αγορών, ούτε μοντέλα. Όπως δεν έχουμε δει ούτε ξέφωτα, ούτε καταφύγια αλλά ούτε και λιμάνια.
Και με τα μέτρα που πάνε για ψήφιση, δεν πρόκειται να τα δούμε ούτε στο εγγύς μέλλον.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος.
*Πηγή: news247.gr
Nuntiusweb