ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ: Τo ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών

Η Iskra παραθέτει ένα ενδιαφέρον κείμενο του Βασίλη Λιόση, το οποίο μπορεί να συμβάλλει θετικά στον προβληματισμό των αναγνωστών μας όσον αφορά την απόλυτη αναγκαιότητα και το κατεπείγον της συγκρότησης ενός πολιτικού και κινηματικού μετώπου των δυνάμεων της Αριστεράς στη βάση ενός ριζοσπαστικού προγράμματος ανατροπής.
Η Iskra συμπληρώνει, επίσης, λέγοντας ότι ένα τέτοιο μέτωπο στις σημερινές συνθήκες θα πρέπει, στην βάση πάντα του ριζοσπαστικού του προγράμματος, να επεκταθεί και να αγκαλιάσει ευρύτερες και πέραν της Αριστεράς δυνάμεις, επιδιώκοντας την διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής και κινηματικής πλειοψηφίας για την όσο το δυνατόν πιο γρήγορη ανατροπή στη χώρα.
Η ικανότητα της ριζοσπαστικής Αριστεράς να ηγεμονεύσει σε ένα τέτοιο νικηφόρο μέτωπο μπορει να ωθήσει τις ανατροπές και τους μετασχηματισμούς σε μια σύγχρονη και επιτυχή σοσιαλιστική κατεύθυνση που θα βγάζει συμπεράσματα από τις όποιες αποτυχίες σοσιαλιστικών προσπαθειών του παρελθόντος.

Κ.Τ

ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ: Τo ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών

Του Βασίλη Λιόση

Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχει αναπτυχθεί στο διαδίκτυο ένας  μίνι διάλογος ανάμεσα σε δυνάμεις της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σχετικά με το δυνατό ή αδύνατο σύναψης πολιτικής συμμαχίας μεταξύ τους[1]. Στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν έγινε ανεπιτυχής προσπάθεια για μία (εκλογική) σύμπραξη. Τι είναι τελικά αυτό που εμποδίζει δυνάμεις σχετικά όμορες να συμπήξουν ένα νέο πολιτικό μέτωπο, όταν μάλιστα κάτι τέτοιο αποτελεί τον διακαή πόθο χιλιάδων ανένταχτων και οργανωμένων αριστερών ή ακόμη κι ανθρώπων με μία δημοκρατική αντίληψη κι ευαισθησία;
 
Μας είναι πολύ δύσκολο να πάρουμε θέση για τις ευθύνες που μπορεί να έχει η κάθε πλευρά, αφού ο καθένας παρουσιάζει τα πράγματα από τη δική του οπτική. Ο μεν ένας κατηγορείται για εκλογολαγνεία, ο δε  άλλος για σεχταρισμό. Μάλλον, δεν έχει νόημα να παίξουμε το ρόλο ενός πολιτικού εισαγγελέα που θα αποφανθεί για το δίκιο ή άδικο του καθενός, αφού ακούσει τις «απολογίες».  Αυτό που θα επιχειρήσουμε να κάνουμε, είναι να δούμε την ανάγκη και τις προϋποθέσεις δημιουργίας ενός πολιτικού μετώπου στο σήμερα.
 
1. Η ανάγκη δημιουργίας ενός πολιτικού μετώπου δεν μπορεί να καθοδηγείται από τις επιδόσεις των επιμέρους φορέων με βάση τις δημοσκοπήσεις. Είτε οι επιδόσεις αυτές είναι χαμηλές, είτε υψηλές, είναι το ίδιο καιροσκοπικό να αποφασιστεί η εκλογική σύμπραξη για λόγους «αριθμητικούς». Στην πρώτη περίπτωση θα είναι «για να διασωθούμε και να αναπαραχθούμε», στη δεύτερη «για να μπούμε στο κοινοβούλιο ή να κάνουμε την εκλογική υπέρβαση επιτυγχάνοντας διψήφια νούμερα». Αν τα πράγματα είναι έτσι, τότε οι εκλογές μετατρέπονται σε αυτοσκοπό ή απλώς σε ένα μέσο πολιτικής επιβίωσης. Οι εκλογές για την Αριστερά είναι κάτι πολύ διαφορετικό σε σχέση με τα αστικά μορφώματα. Είναι ευκαιρία ανάδειξης ενός ανατρεπτικού προγράμματος, είναι ευκαιρία αποκάλυψης του αντιπάλου, είναι ευκαιρία για να μετρηθούν οι συσχετισμοί και να εξαχθούν πολιτικά συμπεράσματα, είναι ευκαιρία να διεξαχθούν οι ταξικοί αγώνες από σχετικά καλύτερες θέσεις.
 
2. Από την άλλη, όλα τα παραπάνω δεν είναι σωστό να μας οδηγήσουν σε έναν στείρο κινηματισμό με βάση τον οποίο καμία αξία δεν έχει η συμμετοχή στις εκλογές ή η είσοδος στη βουλή. Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιηθεί είναι πως η εκλογική σύμπραξη πρέπει να επιτευχθεί μέσα από ένα γενικότερο κινηματικό σχέδιο και εν τέλει να αποτελέσει το καταστάλαγμά του. Σήμερα απαιτείται η διεξαγωγή μιας σοβαρής και συντεταγμένης συζήτησης ανάμεσα στη ΛΑΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κάθε δύναμη ριζοσπαστικού προσανατολισμού (δυστυχώς το ΚΚΕ έχει θέσει εαυτόν εκτός μιας τέτοιας διαδικασίας). Μιας συζήτησης με στόχο να σχεδιάσει έναν «κινηματικό χάρτη» που θα περιλαμβάνει τον συντονισμό στις μαζικές διαδικασίες, τη συνδικαλιστική συνεργασία στους εργάτες, τους ημιπρολετάριους, τους αγρότες, τους διανοούμενους, τα φτωχομεσαία στρώματα, που θα επιδιώξει την αναγέννηση στο φοιτητικό κίνημα μέσω συγκλίσεων, τη δημιουργία κινημάτων στις γειτονιές και τις τοπικές κοινωνίες. Το θλιβερό θέαμα με τέσσερις ξεχωριστές συγκεντρώσεις ακόμη και την πρωτομαγιά, με ξεχωριστές πορείες, με μνημόνια που ψηφίζονται δίχως πλέον λαϊκή αντίσταση, με ένα φοιτητικό κίνημα με έντονα σημάδια εκφυλισμού (για παράδειγμα εδώ και δεκαετίες δεν υπάρχει ΕΦΕΕ, ο καθένας δίνει τα δικά του αποτελέσματα, δεν υπάρχει συντονισμός για απόκρουση των πολιτικών που μετατρέπουν τα πανεπιστήμια σε παραρτήματα των πολυεθνικών κ.λπ.), δεν μπορεί να συνεχιστεί.
 
3. Σε τι βάση πρέπει να συγκροτηθεί ο όποιος συντονισμός, είτε μιλάμε για το κίνημα, είτε για τις εκλογές; Στο μεν πρώτο επίπεδο απαιτείται στην αρχική φάση η συντονισμένη άμυνα. Αυτό επιβάλλεται από το σημερινό συσχετισμό δυνάμεων. Ταυτόχρονα είναι αναγκαία και η σύνταξη ενός «επιθετικού» προγράμματος που θα αναδεικνύει τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και του λαού. Όσον αφορά το εκλογικό πρόγραμμα οι άξονες είναι γνωστοί: κατάργηση των μνημονίων, παύση πληρωμών, κοινωνικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ. Σε αυτά δεν μπορούν να γίνουν εκπτώσεις. Ένα τέτοιο πρόγραμμα, δεν είναι πρόγραμμα κομμουνιστικού κόμματος, αλλά ένα συμμαχικό πρόγραμμα που εναντιώνεται στην τρέχουσα πραγματικότητα και υπό προϋποθέσεις μπορεί και πρέπει να ανοίξει τον δρόμο για βαθύτερες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις. Σε κάθε περίπτωση η κοινή συμφωνία σε ένα τέτοιο πρόγραμμα δεν προϋποθέτει και τη συμφωνία πάνω στο κομμουνιστικό πρόταγμα. Διαφορετικά, επιδιώκουμε ένα Μέτωπο κομμουνιστικών δυνάμεων κι έτσι ακυρώνουμε τη δυναμική του. Από την άλλη, οι πιο προωθημένες πολιτικά δυνάμεις οφείλουν να πείσουν λαό και συνεργαζόμενους, πως ένα τέτοιο πρόγραμμα θα διανοίξει ρηγματώσεις στις κοινωνικές δομές, τέτοιες που θα επιφέρουν αντιστάσεις από το άλλο στρατόπεδο. Τότε θα είναι κρίσιμης σημασίας η ετοιμότητα του λαϊκού παράγοντα. Η ηρωική, κατά τα άλλα χιλιάνικη εμπειρία, είναι απολύτως διαφωτιστική.
 
4. Όσες δυνάμεις θα συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο μέτωπο δεν μπορούν να απαιτούν την πραγματοποίησή του και τη λειτουργία του υπό τη σκέπη τους. Με άλλα λόγια τα καπελώματα δεν έχουν καμία θέση. Το Μέτωπο δεν μπορεί να είναι ούτε της ΛΑΕ, ούτε της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ούτε κανενός άλλου. Το Μέτωπο θα αποτελεί μια νέα συλλογικότητα εντός της οποίας θα υπάρχει δημοκρατία, ειλικρινής διάλογος και οι λέξεις του εισοδισμού και του φραξιονισμού θα εκλείπουν. Αλλιώς, το να αναπαράγουμε τις παθογένειες του παρελθόντος θα μας οδηγήσει σε ένα εξ’ αρχής αποτυχημένο εγχείρημα που θα σπείρει για άλλη μια φορά την απογοήτευση και την αποστράτευση.
 
5. Η συγκρότηση ενός πολιτικού Μετώπου είναι προϋπόθεση και για τη σύμπηξη του κοινωνικού Μετώπου, δηλαδή εκείνου του υποκειμένου όπου άνθρωποι με διαφορετικές κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές αφετηρίες, συναντώνται, βαδίζουν από κοινού, έχουν, ως ένα βαθμό, τους ίδιους στόχους. Και το κοινωνικό Μέτωπο δεν μπορεί παρά να είναι μαζικό. Δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν λαϊκής αυτενέργειας κι όχι απότοκο κινήσεων κορυφής. Η «κορυφή» θα δείξει πιθανώς το δρόμο, θα βάλει τη σφραγίδα της, αλλά χωρίς τη μαζική λαϊκή συμμετοχή, χωρίς οι απλοί άνθρωποι να είναι ενεργοί, κανένα Μέτωπο δεν μπορεί να δημιουργηθεί και να επιβιώσει. Κορυφή και βάση πρέπει να βρίσκονται σε συνεχή διάλογο. Να είναι συγκοινωνούντα δοχεία όπου θα ανταλλάσσονται ιδέες, αλλά και θα υπάρχει παράλληλα ουσιαστική αντιγραφειοκρατική λειτουργία (εναλλαγή, αιρετότητα, εκλογή κ.λπ.).
 
Σε κάθε περίπτωση πολιτικό και κοινωνικό Μέτωπο δεν θα δούμε ποτέ μας, αν δεν ξεφύγουμε από τις δύο συμπληγάδες που μας τυραννάνε: τόσο της ιδεολογικής «καθαρότητας», όσο και των εκλογικών σκοπιμοτήτων.