Η ζημιά

…Η αποσάθρωση της ελληνικής κοινωνίας ή πόση ζημιά έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Αριστερά.
Δεν ήταν μόνο προδότες. Δεν ήταν μόνο απατεώνες. Δεν ήταν μόνο ψεύτες και αγύρτες. Και λέω “ήταν” γιατί ο Σύριζα δεν υπάρχει πια. Στη θέση του υπάρχει μια κομματοκρατία ιδιαίτερων συμφερόντων που κυβερνά εν απουσία του λαού, εν απουσία του λόγου, και το χείριστο, εν απουσία του κυρίαρχου Πολιτικού Σώματος, του λαού, και του Συντάγματος, εν απουσία εντέλει της ίδιας της πολιτικής.
Αυτά, όχι ως απάντηση – στην καθόλα εννοημένη ερώτηση – “πόση ζημιά έχει κάνει ο Σύριζα στην Αριστερά”- αλλά στην ερώτηση “ΠΟΣΗ ζημιά έχει κάνει ο Σύριζα στην ίδια την άσκηση της πολιτικής, πόση ζημιά έχει κάνει ο Σύριζα στην ίδια τη διακυβέρνηση μιας πολιτείας, της ελληνικής, και περαιτέρω, ενός υποτιθέμενου κράτους;”.
Διότι ούτε αυτό υπάρχει, δεν υπάρχει κράτος αυτόνομο και αυτοδίκαιο, υπάρχει μια τυραννία που λειτουργεί υπό την επίφαση των “δημοκρατικών” θεσμών.
Η ζημιά που έχει κάνει ο Σύριζα σε σύγκριση με τους προκατόχους του που περάσανε από τους κυβερνητικούς θώκους, έγκειται στην ίδια την απόλυτη κατάργηση της πολιτικής ως έννοιας, – και οι προηγούμενοι τα ίδια κάνανε όχι ωστόσο τόσο απροκάλυπτα,σε τέτοια έκταση και σαφώς όχι με τέτοιες βαλίτσες- και στην επιστροφή στην ίδια τη θεωρία. Περάσαμε από την πολιτική στη θεωρία της πολιτικής, εφόσον , όπως θα έλεγε ο Καστοριάδης, ο Σύριζα “ενατενίζει” την ιστορία, δηλαδή κάνει θεωρία (θεωρείν) με την κυριολεκτική σημασία του όρου. Λες και παρατηρεί το ξεδίπλωμα της ελληνικής ιστορίας, λες και προσπαθεί να το κατανοήσει, ακόμη και να κατανοήσει διαφορετικές κοινωνίες, καταργώντας όμως από την διακυβέρνησή του όχι φυσικά το δικαίωμα να έχει πολιτικές θέσεις όπως θα συνέβαινε για κάθε Δυτικό πολίτευμα , αλλά την ίδια την υποχρέωσή του να κυβερνά!!
Κι αυτό σημαίνει όχι μόνο την έξοδό του από τη φιλοσοφική ενατένιση, αλλά την απόσυρση από τη διάκριση μέσα σε μια υποτιθέμενη ισοδυναμία όλων των κοινωνιών, ένα δικαίωμα που μέχρι το σημείο εκείνο – που ο Σύριζα πήρε την εξουσία – ίσως φαινόταν αυτονόητο.
Και όπως θα ανταπαντούσε ο Κορνήλιος, “..αυτό που μας εκπλήσσει σε μια τέτοια περίπτωση είναι ο επαρχιωτισμός μας. Λες και ο λαός αυτής της χώρας λάμβανε ανέκαθεν πολιτικές θέσεις, λες κι είχε δώσει στον εαυτό του ανέκαθεν το δικαίωμα να συζητά, να ασκεί κριτική στην κοινωνία του. Πρόκειται”, λέει ο Κορνήλιος, “…για την απόλυτη πλάνη” ενός κύκλου διανοουμένων (το λέει κάπως χειρότερα):
“..Τα πράγματα αυτά δεν ίσχυαν παρά για δυο αιώνες στην αρχαιότητα και τρεις αιώνες στους νεότερους χρόνους. Κι ούτε καν παντού- σε πολύ μικρά ακροατήρια, στο ελληνικό ή στο δυτικό, ευρωπαϊκό ακροατήριο, αυτό είναι όλο. Αλλού, δεν υπήρξαν. Ένας παραδοσιακός Κινέζος ή Ινδός δεν θεωρεί αυτονόητο το να παίρνει κανείς πολιτικές θέσεις, να κρίνει την κοινωνία του. Αντιθέτως, κάτι τέτοιο θα του φαινόταν μάλιστα ασύλληπτο, δεν διαθέτει το νοητικό πλαίσιο για να το κάνει. Επομένως, από τη στιγμή που δίνουμε στον εαυτό μας αυτό το δικαίωμα, είμαστε επίσης υποχρεωμένοι να πούμε μεταξύ των διαφορετικών αυτών τύπων κοινωνίας ποιον προτιμάμε, την ισλαμική κοινωνία; Τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπό τους Αντωνίνους ;(…) Πρέπει να επαναφέρουμε την Αυτοκρατορία των Αντωνίνων; Γιατί οχι; Ε, λοιπόν, όχι! Μα γιατί Στο όνομα ΤΙΝΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΣ;”
Έτσι με τον Σύριζα καταργήθηκε αυτή η συζήτηση. Από την πολιτική, περάσαμε στο πολιτικό, δηλαδή στον καλύτερο τρόπο διαχείρισης μιας υπάρχουσας εξουσίας. Δεν είναι αυτό που μας ενδιαφέρει όμως.
Διότι ο Σύριζα κατέλυσε την ίδια την πολιτική, την εξαρχής συμβολή του ίδιου του ελληνικού και του δυτικού κόσμου, το ίδιο το λεγόμενο “ευρωπαϊκό κεκτημένο”- που δεν είναι πλέον καθόλου κεκτημένο. Κατάργησε την πολιτική ως συλλογική δραστηριότητα που φιλοδοξεί να είναι πνευματικά διαυγής και συνειδητή και που αμφισβητεί τους υπάρχοντες θεσμούς της κοινωνίας. Αφαίρεσε το ίδιον της Αριστεράς, από την Αριστερά.
Με τον ίδιο τρόπο που όπως θα’ λεγε ο Κορνήλιος, ενώ στο πλαίσιο της φαραωνικής αυτοκρατορίας, της αυτοκρατορίας των Μάγια ή των Ίνκας , των Αζτέκων ή των Κινέζων, ή στο βασίλειο του Μπαϊμπάρ στις Ινδίες, μπορεί να τεθεί το ζήτημα εάν θα γίνει ο τάδε πόλεμος, εάν θα πρέπει ή όχι να αυξηθούν οι φόροι, η αγγαρεία των αγροτών κλπ., ωστόσο αποκλείεται να αμφισβητηθεί η υπάρχουσα θέσμιση της κοινωνίας.
ΑΥΤΟ είναι το ΜΟΝΟ ΠΡΟΝΟΜΙΟ της δυτικής κουλτούρας, το ότι υποβάλει τον εαυτό της σε κριτική και αναγνωρίζει τον εαυτό της ως μια κουλτούρα μεταξύ των άλλων. Αυτή είναι η φοβερή αποσάρθρωση που επιχείρησε- και προς το παρόν έχει πετύχει- ο Σύριζα, για λογαριασμό της παραδοσιακής Αριστεράς, εάν υπάρχει ακόμη κάποια τέτοια.
Συνετέλεσε επιπλέον στην ίδια την κατάρρευση της ίδιας της ελληνοδυτικής ευρωπαϊκής κουλτούρας, εκεί που επικαλούνταν τη νομιμότητα αυτής ακριβώς της κληρονομιάς.
Συνετέλεσε επίσης στην κατάρρευση της αξίας, θα λέγαμε, μιας πολιτισμικής διάστασης, η οποία είναι αυτή της αυτοεξέτασης, συντελώντας με αυτόν τον τρόπο σ’ ένα πολιτισμικό βόρβορο ισάξιο- αν όχι ανώτερο- της εποχής του Παπαδόπουλου, εναγκαλιζόμενος σε εορτές “Εθνικής Αμύνης” τους καθόλα νόμιμους εκπροσώπους της… (Δεν είναι τυχαίο ότι απαίτησε άμεσα από τις πρώτες μέρες της εξουσίας του την εκδυτικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας μόνο στο επίπεδο της αποβλάκωσης του πολίτη μέσω των καναλιών, και στην ουσία,ως προς κανένα άλλο).
Κι ας μιλήσουμε για τη μεταστροφή του τραγικού εκείνου δημοψηφίσματος, όπου απελάθηκε κάθε αμφισβήτηση, και επί της ουσίας ΑΠΛΩΣ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΕ Η ΙΔΕΑ ΟΤΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ.
Ο Σύριζα υπήρξε επίσης απάνθρωπος έναντι των μεταναστών, μια και η ίδια η ανθρωπιστική ιδεολογία προϋποθέτει την έννοια του “κοινού συμφέροντος”, που και αυτή καταστρατηγήθηκε βάναυσα και αποσυγκροτήθηκε, αποκόπτοντας τα θύματα των πολέμων μιας “άλλης” Δύσης από τον ίδιο τον πόλεμο, και εντάσσοντάς τα σε έναν πόλεμο “διαφορετικό”. Διότι η ιδέα της ανθρωπότητας δεν συμβαδίζει με την ιδέα ενός ορθολογικού ελέγχου.
Τη μεγάλη ιδεολογική οπισθοχώρηση που σήμανε η διακυβέρνηση Σύριζα μπορούμε όμως να την ανατρέψουμε.
Και οι ιδέες αυτές, της πολιτικής δημιουργίας, της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού, μπορούν να ξαναγίνουν κινητήριες δυνάμεις, όταν κάποια στιγμή ξαναμπούν μέσα στην ιστορική εξέλιξη.
Κι ας μην ξεχνάμε ότι αυτό που μετατρέπει τους ανθρώπους σε ένα συλλογικό σώμα, ένα αλληλέγγυο σύνολο, είναι ακριβώς το γεγονός ότι ορίζουμε έναν κοινό εχθρό αυτής της ανθρωπότητας, που σε αυτή τη συγκυρία δεν είναι άλλος από την τυραννία.
Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι η δημοκρατία υπήρξε μια δημιουργία,μια κατάκτηση της ιστορίας κι ότι βρίσκεται μονίμως στον κίνδυνο να μας αδειάσει τη γωνιά, καλή ώρα όπως σ’ αυτές τις ευρωπαϊκές περιστάσεις, μια και στην Ευρώπη είχαμε τον ολοκληρωτισμό και την εξουσία των ΜΜΕ στη συνέχεια, και παρακάτω την κυριαρχία των πολυεθνικών και των τραπεζών…
Κι ας αναρωτηθούμε επιτέλους τι είδους κοινωνία είναι αυτή στην οποία η βασική ασχολία εκείνων των ανθρώπων που μπορεί να το κάνουν είναι να πλουτίζουν, ενώ των υπολοίπων είναι να επιβιώνουν και να αποβλακώνονται, που λέει σαφώς ο Κορνήλιος.
Υ.Γ. Για τη συλλογιστική του Κορνήλιου Καστοριάδη στο ζήτημα, βλ. Κορνήλιος Καστοριάδης, “Δημοκρατία και Σχετικισμός,- συζήτηση με την ομάδα MAUSS-”, εκδ. Στάσει Εκπίπτοντες, 2015,σ. 50 και αλλού.