Γαλλία, ως επί Μακρόν;

1776
κοινωνική

Τα νέα δεδομένα για την Αριστερά.

«Τώρα τι να σου πω τι να μου πεις κι εμένα
έτσι όπως παί­ξα­με κι οι δυο με ζάρια πει­ραγ­μέ­να»

Αδελ­φοί Κα­τσι­μί­χα

Φέτος τον Φλε­βά­ρη είχε δη­μο­σιευ­τεί στην «Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά» άρθρο μου με τίτλο «Γαλ­λία 2017: Η με­γά­λη πο­ρεία  προς τις εκλο­γές». Η ει­ρω­νεία του τί­τλου βρι­σκό­ταν στο ότι δεν ανα­φε­ρό­ταν που­θε­νά στο άρθρο ποιο θα μπο­ρού­σε να είναι το υπο­κεί­με­νο της «με­γά­λης πο­ρεί­ας» (χώρα, πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις και ποιες, κοι­νω­νι­κές τά­ξεις) και από την άλλη στο ότι η ανα­φο­ρά στο ιστο­ρι­κό εγ­χεί­ρη­μα του «με­γά­λου τι­μο­νιέ­ρη» γι­νό­ταν χωρίς καμια κρι­τι­κή. Έτσι ώστε ο ανα­γνώ­στης να βγά­λει τα συ­μπε­ρά­σμα­τα του.
Σή­με­ρα, μέσα Ιούνη, πα­ρα­μο­νή του δεύ­τε­ρου γύρου των γαλ­λι­κών βου­λευ­τι­κών εκλο­γών, θα υπο­τρο­πιά­σω. Η ει­ρω­νεία είναι μια μορφή κρι­τι­κής και όταν υπάρ­χει κρίση η κρι­τι­κή είναι εγ­γε­νής ανα­γκαιό­τη­τα. Τα ση­μαί­νο­ντα της ει­ρω­νι­κής Γαλ­λι­κής επι­και­ρό­τη­τας πα­ρα­μέ­νουν: η απαί­τη­ση να ξε­κου­μπι­στούν οι κα­θιε­ρω­μέ­νοι πο­λι­τι­κοί, η συ­νύ­παρ­ξη της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης αυ­ταρ­χι­κής στρο­φής με την επί­κλη­ση των αν­θρώ­πι­νων δι­καιω­μά­των, το με­τέ­ω­ρο βήμα των ανα­σφα­λών με­σαί­ων στρω­μά­των που εν τέλει συγ­χρο­νί­ζε­ται με την «Βη­μα­τί­ζου­σα Δη­μο­κρα­τία» (La République en Marche – LREM). Ας ση­μειω­θεί πως το τε­λευ­ταίο αυτό σύν­θη­μα, που έγινε τί­τλος του κόμ­μα­τος του σύγ­χρο­νου Εμ­μα­νου­ήλ, Μεσ­σία του Γαλ­λι­κού κα­πι­τα­λι­σμού, είναι πα­ρά­γω­γο εκεί­νου (« La France en Marche ») του φα­σί­στα στρα­τάρ­χη Πετέν, πρώ­του αν­δρός του συ­νερ­γα­ζό­με­νου με τους ναζί Γαλ­λι­κού κα­το­χι­κού κα­θε­στώ­τος (1940 – 1944).
Τι συ­νέ­βη εν­διά­με­σα;
Η μακρά προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δος, παρά την σχε­τι­κή ανα­κω­χή στο κοι­νω­νι­κό μέ­τω­πο και την απου­σία μεί­ζο­νος γε­ω­πο­λι­τι­κού γε­γο­νό­τος ή σο­βα­ρού τρο­μο­κρα­τι­κού χτυ­πή­μα­τος σε Γαλ­λι­κό έδα­φος, όξυνε τις εγ­γε­νείς αντι­θέ­σεις των κομ­μά­των των δι­κομ­μα­τι­σμού και οδή­γη­σε σε ρα­γδαία απο­σύν­θε­ση τους και σε απει­λή κα­τάρ­ρευ­σης του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος.
Ταυ­τό­χρο­να ένα λαϊκό κί­νη­μα πο­λι­τι­κής αμ­φι­σβή­τη­σης, με κε­ντρι­κό πυ­λώ­να την «Ανυ­πό­τα­χτη Γαλ­λία», εκ­φρα­ζό­με­νο από τις προ­ε­κλο­γι­κές συ­γκε­τρώ­σεις του Ζαν-Λικ Με­λαν­σόν έθεσε με επι­τα­κτι­κό τρόπο το αί­τη­μα της ρήξης με το αυ­ταρ­χι­κό σύ­στη­μα της 5ης Δη­μο­κρα­τί­ας, με την λι­τό­τη­τα και την κα­πι­τα­λι­στι­κή δια­χεί­ρι­ση της ερ­γα­σί­ας, της φύσης και των πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πηγών.
Η ανά­γκη για πο­λι­τι­κή ανα­σύ­ντα­ξη των κυ­ρί­αρ­χων τά­ξε­ων έγινε επι­τα­κτι­κή και επεί­γου­σα. Το όχημα για αυτήν την ανα­σύ­ντα­ξη βρέ­θη­κε στην προ­ε­δρι­κή υπο­ψη­φιό­τη­τα του Εμ­μα­νου­έλ Μα­κρόν (ΕΜ), πρώην υπουρ­γού Οι­κο­νο­μί­ας του Ολάντ, πρώην διευ­θυ­ντι­κού στε­λέ­χους της τρά­πε­ζας Ρό­τσιλντ, 39 ετών. Με την μα­ζι­κή και φα­νε­ρή υπο­στή­ρι­ξη της πλειο­ψη­φί­ας του οι­κο­νο­μι­κού κα­τε­στη­μέ­νου και του συ­νό­λου των μί­ντια, ο Μα­κρόν κα­τά­φε­ρε να δη­μιουρ­γή­σει την ψευ­δαί­σθη­ση μιας πο­λι­τι­κής πρό­τα­σης και να συ­σπει­ρώ­σει τα ρε­τά­λια των με­γά­λων κομ­μά­των, Δε­ξιάς και Σο­σια­λι­στών. Από τον όγκο των αλ­λο­πρό­σαλ­λων δη­λώ­σε­ων του Μα­κρόν ας συ­γκρα­τή­σου­με εν­δει­κτι­κά εκεί­νην την απε­ρί­φρα­στη πως «η πο­λι­τι­κή είναι κυ­ρί­ως τα­χυ­δα­κτυ­λουρ­γία». Φυ­σι­κά ακόμη και πιο επι­δέ­ξια τα­χυ­δα­κτυ­λουρ­γι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση συ­νή­θως κα­ταρ­ρέ­ει όταν δεν στη­ρί­ζε­ται σε πρό­γραμ­μα, όμως στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ο ΕΜ εξυ­πη­ρε­τεί ένα πρό­γραμ­μα, για το οποίο όμως προ­τι­μά να μην μι­λά­ει. Θα επα­νέλ­θου­με.
Το πολύ φι­λό­δο­ξο, και φαι­νο­με­νι­κά πα­ρα­κιν­δυ­νευ­μέ­νο, εγ­χεί­ρη­μα του ΕΜ ολο­κλη­ρώ­θη­κε σχε­τι­κά εύ­κο­λα στο βαθμό που το Γαλ­λι­κό πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα έχει τον τρόπο να με­τα­τρέ­πει κά­ποιες μειο­ψη­φί­ες σε πλειο­ψη­φί­ες και άλλες μειο­ψη­φί­ες σε πα­ρί­ες της πο­λι­τι­κής ζωής. Με το τέ­χνα­σμα των δυο γύρων των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών, το 24 % του Μα­κρόν με­τα­τρά­πη­κε σε 66 %, ενώ το 19,6 % του Με­λαν­σόν σε 0 % (!)
Συ­γκρό­τη­ση της κυ­βέρ­νη­σης
Σύμ­φω­να με το Γαλ­λι­κό σύ­στη­μα η κυ­βέρ­νη­ση συ­γκρο­τεί­ται από τον Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας κατά το δο­κούν, με μο­να­δι­κό πε­ριο­ρι­σμό την εκ των υστέ­ρων ψήφο εμπι­στο­σύ­νης του Κοι­νο­βού­λιου. Δεν πρό­κει­ται δη­λα­δή για σύ­στη­μα κοι­νο­βου­λευ­τι­κό.
Η συ­γκρό­τη­ση της κυ­βέρ­νη­σης Μα­κρόν δεν εκ­πλήσ­σει την Αρι­στε­ρά, ούτε και συ­γκι­νεί ιδιαί­τε­ρα τους συ­στη­μι­κούς κύ­κλους, ήταν το ανα­με­νό­με­νο. Όπως και η κυ­βέρ­νη­ση Τραμπ στις ΗΠΑ, δεν είναι κυ­βέρ­νη­ση που απλά εκ­προ­σω­πεί τα με­γά­λα συμ­φέ­ρο­ντα, είναι η αυ­το­πρό­σω­πη κα­το­χή των υπουρ­γεί­ων από τους λο­μπί­στες των με­γά­λων συμ­φε­ρό­ντων, τρα­πε­ζών, ασφα­λι­στι­κών εται­ρειών, πυ­ρη­νι­κής ενέρ­γειας, χη­μι­κής αγρο­τι­κής πα­ρα­γω­γής, φαρ­μα­κο­βιο­μη­χα­νιών, κλπ. Το τα­ξι­κά (και το­ξι­κά) επι­θε­τι­κό κυ­βερ­νη­τι­κό αυτό σχήμα βα­φτί­στη­κε εκ­προ­σώ­πη­ση της «κοι­νω­νί­ας των πο­λι­τών», πο­λι­τι­κός όρος νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης ει­ρω­νεί­ας.
Οι εκ­πρό­σω­ποι της με­γα­λο­α­στι­κής τάξης κα­τέ­λα­βαν καί­ριες θέ­σεις μάχης ενώ η Γαλ­λία οδη­γή­θη­κε αμέ­σως σε νέο κύκλο πο­λι­τι­κής ανα­μέ­τρη­σης, εκεί­νον των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών. Το πα­ρά­δο­ξο της αστι­κής δη­μο­κρα­τί­ας είναι πως, ενώ έχει σχε­δια­στεί για να εξυ­πη­ρε­τεί τα συμ­φέ­ρο­ντα της κοι­νω­νι­κής μειο­ψη­φί­ας, για να επι­βιώ­σει έχει την ανά­γκη έγκρι­σης της πλειο­ψη­φί­ας, μέσα από την κα­θο­λι­κή ψήφο. Σε αυτό το ση­μείο χρειά­ζο­νται οι τα­χυ­δα­κτυ­λουρ­γοί. Τα τε­χνά­σμα­τα λοι­πόν του νέου προ­έ­δρου, πέρα από τον τε­τριμ­μέ­νο προ­πα­γαν­δι­στι­κό βομ­βαρ­δι­σμό, είναι δυο. Πρώ­τον η πει­σμα­τι­κή του άρ­νη­ση και συ­στη­μα­τι­κή υπεκ­φυ­γή να πα­ρου­σιά­σει το πρό­γραμ­μα του, δεύ­τε­ρον η ατα­λά­ντευ­τη δή­λω­ση του πως θα ανα­λά­βει προ­σω­πι­κά και την νο­μο­θε­τι­κή εξου­σία, πα­ρα­κάμ­πτο­ντας το Κοι­νο­βού­λιο και επι­βάλ­λο­ντας «με­ταρ­ρυθ­μί­σεις» με σειρά προ­ε­δρι­κών δια­ταγ­μά­των. Σε αυτό δεν δια­φο­ρο­ποιεί­ται από τον απο­τυ­χό­ντα δεξιό Φι­γιόν που είχε ατυ­χώς ονο­μά­σει αυτήν την τα­κτι­κή Blitzkrieg – κε­ραυ­νο­βό­λο πό­λε­μο – κατά την στρα­τη­γι­κή ορο­λο­γία της να­ζι­στι­κής Γερ­μα­νί­ας.
Τέ­τοιου εί­δους προ­κα­ταρ­κτι­κές δη­λώ­σεις έχουν σκοπό να απο­θαρ­ρύ­νουν οποια­δή­πο­τε συμ­με­το­χή των λαϊ­κών τά­ξε­ων στα κοινά, σε εκλο­γές ή σε μα­ζι­κούς αγώ­νες. Να ανα­φερ­θεί εδώ πως η επάλ­λη­λη σε σύ­ντο­μο χρο­νι­κό διά­στη­μα διε­νέρ­γεια των προ­ε­δρι­κών και βου­λευ­τι­κών εκλο­γών, όπως έχει κα­θιε­ρω­θεί από το 2002, έχει οδη­γή­σει στην απο­δυ­νά­μω­ση της ση­μα­σί­ας των βου­λευ­τι­κών, αλλά εν μέρει και της ση­μα­σί­ας του ίδιου του Κοι­νο­βού­λιου, καθώς περ­νά­ει το μή­νυ­μα πως οι βου­λευ­τι­κές απλά εγκρί­νουν και επαυ­ξά­νουν το απο­τέ­λε­σμα των προ­ε­δρι­κών.
Το πο­λι­τι­κό σχέ­διο του Μα­κρόν
Οι γε­νι­κές γραμ­μές αυτού του σχε­δί­ου είναι: βα­θειά και πρω­τό­φα­ντη απο­δό­μη­ση των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των, πε­ριο­ρι­σμός του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, φο­ρο­λο­γι­κές και ασφα­λι­στι­κές ελα­φρύν­σεις για το κε­φά­λαιο, ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του ασφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος και των υπη­ρε­σιών. Το ρη­το­ρι­κό πρό­σχη­μα της ανά­καμ­ψης της οι­κο­νο­μί­ας και της αύ­ξη­σης της απα­σχό­λη­σης που χρη­σι­μο­ποιεί­ται για την δι­καιο­λό­γη­ση τους είναι απλό φύλο συκής. Οι ίδιοι οι εκ­πρό­σω­ποι του συ­στή­μα­τος ομο­λο­γούν πως τέ­τοιου εί­δους θε­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα δεν πρό­κει­ται να εκ­δη­λω­θούν με την εφαρ­μο­γή του «ορά­μα­τος» που εξαγ­γέλ­λει ο Μα­κρόν. Το πραγ­μα­τι­κό κί­νη­τρο αυτών των πο­λι­τι­κών είναι η αύ­ξη­ση της κερ­δο­φο­ρί­ας του κε­φα­λαί­ου και η συμ­μόρ­φω­ση με τις υπο­δεί­ξεις των ευ­ρω­παϊ­κών αρχών.
Οι συ­νέ­πειες όμως τέ­τοιου εί­δους μέ­τρων θα είναι κα­τα­στρο­φι­κές για τους Γάλ­λους ερ­γα­ζό­με­νους, την νε­ο­λαία και τα λαϊκά στρώ­μα­τα. Το επι­τε­λείο λοι­πόν του Μα­κρόν κάνει τα πάντα για να απο­κρύ­ψει τα μέτρα που σύ­ντο­μα θα παρ­θούν απα­γο­ρεύ­ο­ντας στους υπο­ψή­φιους βου­λευ­τές τις δη­μό­σιες συ­ζη­τή­σεις, εκ­βιά­ζο­ντας τις συν­δι­κα­λι­στι­κές ορ­γα­νώ­σεις, ασκώ­ντας πιέ­σεις και λο­γο­κρι­σία στον τύπο και τα μί­ντια.
Έχο­ντας την εμπει­ρία των πα­ρι­σι­νών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, που θα μπο­ρού­σαν ακόμη και να είχαν ανα­τρέ­ψει την κυ­βέρ­νη­ση Ολάντ, η νέα κυ­βέρ­νη­ση ετοι­μά­ζε­ται να ενι­σχύ­σει το κα­τα­σταλ­τι­κό της οπλο­στά­σιο, μο­νι­μο­ποιώ­ντας τα μέτρα του κα­θε­στώ­τος έκτα­κτης ανά­γκης ως δια­τά­ξεις του κοι­νού δι­καί­ου. Πρέ­πει να το­νι­στεί πως τα μέτρα αυτά (έρευ­νες σε ιδιω­τι­κούς χώ­ρους χωρίς δι­κα­στι­κό ένταλ­μα, πα­ρα­κο­λου­θή­σεις, πε­ριο­ρι­σμοί κα­τ’οί­κον, κλπ) εφαρ­μό­στη­καν κατά 90 % σε βάρος συν­δι­κα­λι­στών και ακτι­βι­στών του οι­κο­λο­γι­κού χώρου και πε­ρι­θω­ρια­κά μόνο σε βάρος υπό­πτων για τρο­μο­κρα­τι­κές ενέρ­γειες.
Ωστό­σο το απο­τέ­λε­σμα των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών απο­τε­λεί ορό­ση­μο
Για πρώτη φορά από το 1978 ο πο­λι­τι­κός χώρος αρι­στε­ρά του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος επι­βρα­βεύ­τη­κε με τέ­τοιο πο­σο­στό σε εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση. Επί­σης, για πρώτη φορά από το 1986, η επιρ­ροή της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς υπερ­βαί­νει εκεί­νην της Άκρας Δε­ξιάς στην Γαλ­λία και αυτό μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει ση­μείο κα­μπής καθώς, αν η δυ­να­μι­κή αυτή εμπε­δω­θεί και συ­νε­χι­στεί, θα ακυ­ρώ­σει τόσο το δήθεν αντι­συ­στη­μι­κό άλ­λο­θι της Άκρας Δε­ξιάς όσο και το δήθεν δη­μο­κρα­τι­κό άλ­λο­θι των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων ευ­ρω-ατλα­ντι­στών. Το φαι­νό­με­νο ενι­σχύ­ε­ται στα λαϊκά στρώ­μα­τα, στην νε­ο­λαία και στις πε­ριο­χές ιστο­ρι­κής προ­ο­δευ­τι­κής ψήφου.
Στην δυ­να­μι­κή των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών θα πρέ­πει να συ­νυ­πο­λο­γί­σου­με τα πο­σο­στά της απο­χής και της «άκυ­ρης» ψήφου στον δεύ­τε­ρο γύρο, ιστο­ρι­κή πρω­τιά και αυτά, και μορφή έμπρα­κτης κα­ταγ­γε­λί­ας από τους πο­λί­τες του αντι­δη­μο­κρα­τι­κού συ­στή­μα­τος της 5ης Δη­μο­κρα­τί­ας.
Η ανα­δυό­με­νη συ­νο­λι­κή αυτή δυ­να­μι­κή μπο­ρεί να απο­τε­λέ­σει έρει­σμα για λαϊ­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις στο άμεσο μέλ­λον. Υπάρ­χουν σα­φείς γέ­φυ­ρες ανά­με­σα στις νέες εκ­φρά­σεις (ομά­δες, ιδέες, συν­θή­μα­τα, πρα­κτι­κές) των ερ­γα­τι­κών, αντι­συ­στη­μι­κών και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, που έγι­ναν την περ­σι­νή χρο­νιά, και το κί­νη­μα της «Ανυ­πό­τα­χτης Γαλ­λί­ας».
Ο χρό­νος των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών είναι η πρώτη φάση των νέων πο­λι­τι­κών ζυ­μώ­σε­ων
Συ­νο­λι­κά το πο­σο­στό της απο­χής από τον πρώτο γύρο των βου­λευ­τι­κών (52%) είναι το υψη­λό­τε­ρο της Γαλ­λι­κής ιστο­ρί­ας. Η αποχή αυτή αυ­ξά­νε­ται στα­θε­ρά και γρή­γο­ρα από το 2002 και μετά, από τότε δη­λα­δή που οι βου­λευ­τι­κές εκλο­γές με­τα­τρά­πη­καν σε απλό επί­λο­γο των προ­ε­δρι­κών. Το πο­σο­στό συμ­με­το­χής που θ; εκ­δη­λω­θεί στον δεύ­τε­ρο γύρο των βου­λευ­τι­κών είναι σή­με­ρα ένα ερώ­τη­μα και ένα επί­δι­κο.
Το σύν­θη­μα «ξε­κου­μπι­στεί­τε!» (dégagez !) που πρώ­τος εκ­φώ­νη­σε ο Με­λαν­σόν, που ερ­μη­νέ­υ­τη­κε από τα συ­στη­μι­κά φε­ρέ­φω­να ως προ­τρο­πή για βίαιη πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή, εκτός από όρος του κοι­νού πο­λι­τι­κού λε­ξι­λο­γί­ου έχει γίνει πια σή­με­ρα και πραγ­μα­τι­κό φαι­νό­με­νο της Γαλ­λι­κής πο­λι­τι­κής ζωής.
Σε σύ­νο­λο 577 εκλο­γι­κών πε­ρι­φέ­ρειών της Γαλ­λί­ας πα­ρα­μέ­νουν στο δεύ­τε­ρο γύρο μόλις 332 υπο­ψή­φιοι αθροι­στι­κά από τα 2 πα­ρα­δο­σια­κά κόμ­μα­τα του δι­κομ­μα­τι­σμού, ενώ στις εκλο­γές του 2012 είχαν πα­ρα­μεί­νει 899 υπο­ψή­φιοι.
Με­τα­ξύ των απο­τυ­χό­ντων ο πρώ­τος γραμ­μα­τέ­ας του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος Cambadélis (ελ­λη­νι­κής κα­τα­γω­γής!), ο υπο­ψή­φιος του ΣΚ για την προ­ε­δρία Αμόν (Hamon) και πολ­λοί πρώην υπουρ­γοί και ση­μαί­νο­ντα στε­λέ­χη του ΣΚ και των δε­ξιών Ρε­που­μπλι­κά­νων.
Ανεκ­δο­το­λο­γι­κά, το τα­μείο ανερ­γί­ας… των μη επα­νε­κλε­γό­με­νων βου­λευ­τών (ναι, το σύ­στη­μα είναι πολύ πιο γεν­ναιό­δω­ρο προς αυ­τούς από ότι προς τους κοι­νούς θνη­τούς) μο­νί­μως ελ­λειμ­μα­τι­κό και επι­δο­τού­με­νο από το Κρά­τος, κιν­δυ­νεύ­ει σή­με­ρα από πλήρη κα­τάρ­ρευ­ση.
Η προ­ε­δρι­κή συμ­μα­χία του «Βη­μα­τι­σμού» (« En Marche ») του Μα­κρόν και του κε­ντρώ­ου «Δη­μο­κρα­τι­κού Κι­νή­μα­τος» (MoDem) του Bayrou απο­σπά 32,3 % των «έγκυ­ρων» ψη­φο­δελ­τί­ων, η πλειο­ψη­φία όμως αυτή σχε­τι­κο­ποιεί­ται ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο στο σύ­νο­λο των εγ­γε­γραμ­μέ­νων όπου λαμ­βά­νει μόλις ένα 15,4 %. Το απο­τέ­λε­σμα αυτό αντι­στοι­χεί σε απώ­λεια 1,3 εκα­τομ­μυ­ρί­ου ψήφων σε σχέση με το απο­τέ­λε­σμα του Μα­κρόν στον πρώτο γύρο των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών. Είναι και αυτό πρω­το­φα­νές φαι­νό­με­νο από τότε που οι βου­λευ­τι­κές έπο­νται άμεσα των προ­ε­δρι­κών. Τόσο το 2007 όσο και το 2012 οι πο­λι­τι­κές πα­ρα­τά­ξεις των Σαρ­κο­ζί και Ολάντ αντί­στοι­χα, είχαν ση­μα­ντι­κά ενι­σχύ­σει στις βου­λευ­τι­κές τον αριθ­μό των ψήφων που είχαν λάβει στις προ­ε­δρι­κές.
Όσον αφορά τους υπο­ψή­φιους του «Βη­μα­τι­σμού», προ­βάλ­λε­ται από την πα­ρά­τα­ξη τους πως εκ­φρά­ζουν την ανα­νέ­ω­ση του πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού, την νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη θα λέ­γα­με εμείς έκ­φρα­ση της «ξε­κου­μπί­τι­δας». Ο ισχυ­ρι­σμός αυτός, όπως και πολ­λοί άλλοι του Μα­κρόν, είναι μια μισή μόνο αλή­θεια. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, οι πε­ρισ­σό­τε­ροι υπο­ψή­φιοι του «Βη­μα­τι­σμού – MoDem » είχαν στο πα­ρελ­θόν αι­ρε­τά αξιώ­μα­τα, πολ­λοί και υπουρ­γι­κούς θώ­κους. Κοι­νω­νι­κά, προ­έρ­χο­νται στο σύ­νο­λο τους από τα με­σαία, ανώ­τε­ρα και ανώ­τα­τα στρώ­μα­τα, αυτά που ψευ­δε­πί­γρα­φα αυ­το­α­πο­κα­λού­νται «κοι­νω­νία των πο­λι­τών». Η γε­νι­κή, προ­σποι­η­τή ή πραγ­μα­τι­κή, πο­λι­τι­κή τους ανω­ρι­μό­τη­τα και η άρ­νη­ση τους να το­πο­θε­τη­θούν στα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα έχει κα­τε­βά­σει τρα­γι­κά το επί­πε­δο της προ­ε­κλο­γι­κής εκ­στρα­τεί­ας. Καθώς δή­λω­σε γνω­στός Γάλ­λος δη­μο­σιο­γρά­φος «και ένας γάι­δα­ρος ακόμη που θα κα­τέ­βαι­νε σαν υπο­ψή­φιος του Μα­κρόν θα εκλε­γό­ταν». Πέραν αυτού, η εμπλο­κή πολ­λών από αυ­τούς σε αστι­κές ή ποι­νι­κές υπο­θέ­σεις, απο­δο­μεί πλέ­ρια τις υπο­σχέ­σεις του «Βη­μα­τι­σμού» για σχέ­διο ηθι­κής εξυ­γί­αν­σης της Γαλ­λι­κής πο­λι­τι­κής ζωής. Με πολύ οξυ­δερ­κή τρόπο ο Με­λαν­σόν δή­λω­σε πως «οι ηθι­κές πα­ρεκ­κλί­σεις δεν είναι επι­λή­ψι­μες στον κόσμο των ιδιω­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων» και πως «το κύριο πρό­βλη­μα δεν είναι η ηθική ακε­ραιό­τη­τα των συ­γκε­κρι­μέ­νων προ­σώ­πων αλλά το νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πρό­τυ­πο δια­κυ­βέρ­νη­σης που ανα­γκαία γεν­νά­ει έλ­λειμ­μα πο­λι­τι­κής αρε­τής».
Όσον αφορά την Αρι­στε­ρά, δια­πι­στώ­νε­ται πολύ με­γά­λη διαρ­ροή ψήφων με­τα­ξύ πρώ­του γύρου προ­ε­δρι­κών και πρώ­του γύρου βου­λευ­τι­κών. Από τα 7,5 εκα­τομ­μύ­ρια ψή­φους του Με­λαν­σόν, μόλις 2,5 εκα­τομ­μύ­ρια πήγαν στους υπο­ψή­φιους της «Ανυ­πό­τα­χτης Γαλ­λί­ας». Αυτό οφεί­λε­ται κυ­ρί­ως στην αποχή, που εκ­δη­λώ­θη­κε πολύ μα­ζι­κό­τε­ρα στην κοι­νω­νι­κή βάση της Αρι­στε­ράς. Οφεί­λε­ται επί­σης στην πο­λυ­διά­σπα­ση των ψήφων με­τα­ξύ αρι­στε­ρών ψη­φο­δελ­τί­ων, στην δια­τή­ρη­ση της το­πι­κής επιρ­ρο­ής κά­ποιων υπο­ψή­φιων του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος και άλλων το­πι­κών πα­ρα­γό­ντων. Το απο­τέ­λε­σμα είναι απο­γοη­τευ­τι­κό και, αν επι­βε­βαιω­θεί στον δεύ­τε­ρο γύρο, κάτι που απευ­χό­μα­στε κα­τά­καρ­δα, θα οδη­γή­σει σε ένα Κοι­νο­βού­λιο χωρίς καμιά αντι­πο­λί­τευ­ση.
Το σχό­λιο που εδώ ται­ριά­ζει είναι το πόσο εύ­θραυ­στη έχει γίνει στον νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό η πο­λι­τι­κή συμ­με­το­χή των λαϊ­κών τά­ξε­ων καθώς η ιδε­ο­λο­γία που θα τις κι­νη­το­ποιού­σε έχει υπο­στεί πλήγ­μα­τα, καθώς τα πα­ρα­δο­σια­κά ορι­ζό­ντια δί­κτυα τα­ξι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης έχουν απο­δο­μη­θεί και υπο­κα­τα­στα­θεί από κα­τα­να­λω­τι­κά, ταυ­το­τι­κά ή θρη­σκευ­τι­κά δί­κτυα.
Εν τού­τοις, στο συ­νο­λι­κό ρεύμα της Αρι­στε­ράς, η «Ανυ­πό­τα­χτη Γαλ­λία» κα­τα­ξιώ­νε­ται ως η ηγε­μο­νι­κή δύ­να­μη συ­γκε­ντρώ­νο­ντας το 92% των αρι­στε­ρών ψήφων ενώ το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα, που κα­τέ­βη­κε αυ­τό­νο­μα σε 570 εκλο­γι­κές πε­ρι­φέ­ρειες πιά­νει το χα­μη­λό­τε­ρο πο­σο­στό της ιστο­ρί­ας του και τεί­νει να πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­θεί. Απο­δει­κνύ­ε­ται πόσο εκτός τόπου ήταν ο όρος συ­νερ­γα­σί­ας του ΚΚ προς την «Ανυ­πό­τα­χτη Γαλ­λία», για κα­τα­νο­μή 50/50 των υπο­ψη­φί­ων.
Πέραν αυτού, οι αρ­χι­κές προ­σπά­θειες προ­σέγ­γι­σης του ΚΚ προς το ΣΚ, κά­ποιων επί­σης πρώην και νυν στε­λε­χών του ακόμη και προς τους Βαλς και Μα­κρόν, ο άκρα­τος ευ­ρω­παϊ­σμός της πλειο­ψη­φού­σας τάσης (βλ και στή­ρι­ξη στον Τσί­πρα), όμως και βα­σι­κές προ­γραμ­μα­τι­κές δια­φο­ρές σε σχέση με την ανα­κλη­τό­τη­τα των αι­ρε­τών και την εγκα­τά­λει­ψη από την Γαλ­λία της πυ­ρη­νι­κής ενέρ­γειας, έκα­ναν εξ αρχής την συ­νερ­γα­σία προ­βλη­μα­τι­κή. Τα στοι­χεία αυτά είναι ασύμ­βα­τα με ένα όραμα κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής ρήξης που μπο­ρεί να συ­νε­χί­σει να κι­νη­το­ποιεί λαϊκά στρώ­μα­τα και νε­ο­λαία. Κατά την γνώμη μου, ορθά απορ­ρί­φτη­κε από την «Ανυ­πό­τα­χτη Γαλ­λία» μια σύ­μπρα­ξη με βάση συμ­φω­νί­ες κο­ρυ­φών.
Τα επί­δι­κα του δεύ­τε­ρου γύρου
Σύμ­φω­να με τον Γαλ­λι­κό εκλο­γι­κό νόμο οι βου­λευ­τι­κές γί­νο­νται με μο­νο­ε­δρι­κό πλειο­ψη­φι­κό σύ­στη­μα, σε 2 γύ­ρους. Για να εκλε­γεί κά­ποιος υπο­ψή­φιος από τον πρώτο γύρο πρέ­πει να έχει συ­γκε­ντρώ­σει πάνω από το 50% των «έγκυ­ρων» ψη­φο­δελ­τί­ων (τα λευκά προ­σμε­τρού­νται ως άκυρα) και πάνω από το 25% των εγ­γε­γραμ­μέ­νων ψη­φο­φό­ρων. Αν κα­νείς δεν εκλε­γεί από τον πρώτο γύρο στην πε­ρι­φέ­ρεια του, η ψη­φο­φο­ρία επα­να­λαμ­βά­νε­ται μια βδο­μά­δα μετά με συμ­με­το­χή του­λά­χι­στον 2 υπο­ψη­φί­ων. Για να συμ­με­τέ­χει κά­ποιος υπο­ψή­φιος στον δεύ­τε­ρο γύρο πρέ­πει να έχει συ­γκε­ντρώ­σει πάνω από το 25% των «έγκυ­ρων» ψη­φο­δελ­τί­ων και πάνω από το 12,5% των εγ­γε­γραμ­μέ­νων ψη­φο­φό­ρων ή να έχει βγει δεύ­τε­ρος. Φέτος λοι­πόν, εξαι­τί­ας της με­γά­λης απο­χής, μόνο 5 υπο­ψή­φιοι εκλέ­χτη­καν από τον πρώτο γύρο και την Κυ­ρια­κή 18/06 γί­νε­ται δεύ­τε­ρος γύρος σε 572 πε­ρι­φέ­ρειες. Από αυτές, η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά συμ­με­τέ­χει μόνο σε 88 πε­ρι­φέ­ρειες ( στο 1/7 των πε­ρι­φε­ρειών) ενώ με βάση τα απο­τε­λέ­σμα­τα των προ­ε­δρι­κών θα μπο­ρού­σε να συμ­με­τέ­χει σε 450 (στα 4/5). Από τις 88 πε­ρι­φέ­ρειες, σε 74 κα­τε­βαί­νει υπο­ψή­φιος της «Ανυ­πό­τα­χτης Γαλ­λί­ας», σε 10 του ΚΚ και σε 4 υπο­ψή­φιος του ΣΚ. Οι 4 υπο­ψή­φιοι του ΣΚ που υπο­στη­ρί­ζο­νται από την ΑΓ είναι από εκεί­νους που ψή­φι­σαν πέρσι την πρό­τα­ση μομ­φής στην κυ­βέρ­νη­ση Βαλς.
Η επί­ση­μη υπο­στή­ρι­ξη των υπο­ψη­φί­ων της ΑΓ από το ΚΚ δό­θη­κε μόλις την Τε­τάρ­τη ενώ κα­νέ­να άλλο κόμμα δεν υπο­στη­ρί­ζει επί­ση­μα την ΑΓ. Τρία το­πι­κά στε­λέ­χη του ΚΚ υπο­στη­ρί­ζουν την υπο­ψη­φιό­τη­τα Βαλς ενα­ντί­ον της ΑΓ. Λίγα στε­λέ­χη του ΣΚ (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νό­με­νου του Αμόν) υπο­στη­ρί­ζουν υπο­ψή­φιους της ΑΓ, δη­λώ­σεις υπο­στή­ρι­ξης έκα­ναν και κά­ποια των οι­κο­λό­γων. Σε 2-3 πε­ρι­φέ­ρειες έχουν κα­τέ­βει ενω­τι­κά ψη­φο­δέλ­τια της Αρι­στε­ράς, ενώ επώ­νυ­μα στε­λέ­χη του ΚΚ και άλλων σχη­μά­των της Αρι­στε­ράς έχουν εξαρ­χής εντα­χθεί στην ΑΓ και κα­τα­βαί­νουν με αυτήν. Το NPA υπο­στη­ρί­ζει τον υπο­ψή­φιο της ΑΓ σε 1 πε­ρι­φέ­ρεια. Υπάρ­χουν και 2-3 πε­ρι­πτώ­σεις όπου υπο­ψή­φιοι του Κέ­ντρου, της Δε­ξιάς, ακόμη και του Εθνι­κού Με­τώ­που υπο­στη­ρί­ζουν τον υπο­ψή­φιο της ΑΓ απέ­να­ντι στον υπο­ψή­φιο του «Βη­μα­τι­σμού», σαν έκ­φρα­ση αντί­δρα­σης απέ­να­ντι στο «Κοι­νο­βού­λιο του ενός κόμ­μα­τος» που σχε­διά­ζει ο Μα­κρόν.
Ας ει­πω­θεί πως το πο­σο­στό εδρών που σύμ­φω­να με δη­μο­σκο­πή­σεις θα λάβει ο Μα­κρόν (70 ως 78%) είναι συ­γκρί­σι­μο ή ανώ­τε­ρο με εκεί­νο που κα­τέ­χει ο Πού­τιν στην ρω­σι­κή Δούμα (76%), ο Πού­τιν όμως έχει λάβει το 54% των ψήφων και ο Μα­κρόν το 32% (και το 15% των εγ­γε­γραμ­μέ­νων). Φω­το­μο­ντάζ του Μα­κρόν με στολή και διά­κο­σμο Βό­ρειας Κο­ρέ­ας κυ­κλο­φο­ρούν ήδη στα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης.
Εμ­βλη­μα­τι­κή υπο­ψη­φιό­τη­τα του δεύ­τε­ρου γύρου είναι η υπο­ψη­φιό­τη­τα του ίδιου του Με­λαν­σόν σε λαϊκή εκλο­γι­κή πε­ρι­φέ­ρεια της Μασ­σα­λί­ας. Είναι εμ­βλη­μα­τι­κή γιατί η πε­ρι­φέ­ρεια αυτή συ­μπυ­κνώ­νει τις με­γά­λες ανι­σό­τη­τες και αντι­θέ­σεις της Γαλ­λι­κής κοι­νω­νί­ας και συμ­βο­λί­ζει την από­συρ­ση του Κρά­τους από το έργο της κοι­νω­νι­κής προ­στα­σί­ας και αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Ενά­ντια προ­σω­πι­κά στην υπο­ψη­φιό­τη­τα Με­λαν­σόν έχει κι­νη­το­ποι­η­θεί το σύ­νο­λο του πα­λιού πο­λι­τι­κού κό­σμου και ο «Βη­μα­τι­σμός» εξα­πο­λύ­ο­ντας ένα όργιο ψεύ­τι­κής προ­πα­γάν­δας.
Σή­με­ρα πια ση­μειώ­νε­ται και κά­ποια σχε­τι­κή με­τα­στρο­φή του συ­στη­μι­κού δη­μο­σιο­γρα­φι­κού κό­σμου μετά τις πα­ρεμ­βά­σεις της κυ­βέρ­νη­σης στον τύπο και την διαρ­ροή ει­δή­σε­ων για την μο­νι­μο­ποί­η­ση του κα­θε­στώ­τος έκτα­κτής ανά­γκης, τα κί­νη­τρα όμως αυτής της με­τα­στρο­φής είναι κυ­ρί­ως συ­ντε­χνια­κά.
Το απο­τέ­λε­σμα του δεύ­τε­ρου γύρου των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών, παρά την βέ­βαιη προ­σπά­θεια πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­σης του Κοι­νο­βού­λιου και ει­δι­κό­τε­ρα των φωνών της αμ­φι­σβή­τη­σης, θα ση­μα­δέ­ψει για τους επό­με­νους μήνες τον συ­σχε­τι­σμό των πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων στην Γαλ­λία εφό­σον θα απο­τυ­πώ­σει την αντι­δρα­στι­κό­τη­τα της Γαλ­λι­κής κοι­νω­νί­ας στα πολύ επι­θε­τι­κά μη­νύ­μα­τα που εκ­πέ­μπει η κυ­βέρ­νη­ση και την εμπι­στο­σύ­νη των λαϊ­κών στρω­μά­των στα απο­τε­λέ­σμα­τα των πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών αγώ­νων.
Πέρα από τον αριθ­μό των βου­λευ­τών που θα εκλέ­ξει η Αρι­στε­ρά, ση­μα­σία θα έχει και το μή­νυ­μα που θα δοθεί στην οι­κο­νο­μι­κή και πο­λι­τι­κή ηγε­σία, στο ευ­ρω­παϊ­κό κα­τε­στη­μέ­νο και στο σύ­νο­λο της Γαλ­λι­κής κοι­νω­νί­ας.
Πο­λι­τι­κή στα­θε­ρο­ποί­η­ση ή διαιώ­νι­ση της πο­λι­τι­κής κρί­σης;
Με βάση όλα τα πα­ρα­πά­νω, η «ως εάν» (« as if ») πο­λι­τι­κή στα­θε­ρο­ποί­η­ση που εξαγ­γέλ­λε­ται σή­με­ρα για τον Γαλ­λι­κό κα­πι­τα­λι­σμό «ουκ επί μα­κρόν βιώ­σει». Πρό­κει­ται για το σύ­στη­μα για μια εξ ανά­γκης λύση που φι­λο­δο­ξεί να απο­σο­βή­σει την κοι­νω­νι­κή έκρη­ξη, πα­ρα­τεί­νο­ντας την κρίση με θυσία των δη­μο­κρα­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των του Γαλ­λι­κού λαού και της εθνι­κής κυ­ριαρ­χί­ας της αστι­κής τάξης. Ο Γαλ­λι­κός κα­πι­τα­λι­σμός ανα­ζη­τά αυτό που κάθε βαριά άρ­ρω­στος ανα­ζη­τά: χρόνο!
Είναι και ο Μα­κρόν μια κά­ποια λύσις!
Ήδη στα μέσα κοι­νω­νι­κής δι­κτύ­ω­σης ακού­γο­νται νέες φωνές που αμ­φι­σβη­τούν την χρη­σι­μό­τη­τα των εκλο­γι­κών δια­δι­κα­σιών για την προ­ώ­θη­ση των κοι­νω­νι­κών αγώ­νων και κα­τα­κτή­σε­ων και προ­βλέ­πουν νέους σκλη­ρό­τε­ρους αγώ­νες στους δρό­μους.
Πέρα από τον αρι­στε­ρί­στι­κο ή πραγ­μα­τι­κά επα­να­στα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα αυτών των από­ψε­ων η έκ­φρα­ση τους δη­λώ­νει το αδιέ­ξο­δο στο οποίο πε­ριέρ­χο­νται σή­με­ρα τα λαϊκά στρώ­μα­τα στη Γαλ­λία. Λαμ­βά­νο­ντας υπ’ό­ψιν το ιστο­ρι­κό της Γαλ­λί­ας και την πα­γκό­σμια κα­τά­στα­ση, τα δε­δο­μέ­να δεν προ­α­ναγ­γέλ­λουν μια ήρεμη πο­ρεία προς ένα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μέλ­λον.
Μυ­θι­στο­ρή­μα­τα πο­λι­τι­κής φα­ντα­σί­ας προ­βλέ­πουν και τον χρο­νι­κό ορί­ζο­ντα της κα­τάρ­ρευ­σης, με­τα­ξύ 2022 και 2027.
Επει­δή στην Αρι­στε­ρά, σε αντί­θε­ση με το κόμμα Μα­κρόν, δεν κα­τα­φεύ­γου­με στην… αστρο­λο­γία για την πρό­βλε­ψη του μέλ­λο­ντος υπάρ­χει επι­τα­κτι­κή ανά­γκη σο­βα­ρών πο­λι­τι­κών ανα­λύ­σε­ων και έντο­νης ορ­γα­νω­τι­κής δου­λειάς όχι απλά για να προ­βλέ­ψου­με τα γε­γο­νό­τα αλλά και για να τα δια­μορ­φώ­σου­με.
Τι μετά τις εκλο­γές;
Ο ση­με­ρι­νός βα­σι­κός πυ­λώ­νας της Γαλ­λι­κής Αρι­στε­ράς, η «Ανυ­πό­τα­χτη Γαλ­λία» λει­τούρ­γη­σε σαν δί­κτυο πυ­ρή­νων εθε­λο­ντών, ομά­δων ερ­γα­σί­ας, δια­βου­λεύ­σε­ων, τε­χνι­κών ερ­γα­λεί­ων, συ­ντο­νι­ζό­με­νων μέσα από μια δια­δι­κτυα­κή πλατ­φόρ­μα με κοινή ανα­φο­ρά το πρό­γραμ­μα «Το Μέλ­λον από Κοι­νού». Το σχήμα αυτό απο­δεί­χτη­κε επαρ­κέ­στα­το για την εκλο­γι­κή δου­λειά, η συ­νέ­χι­ση όμως του εγ­χει­ρή­μα­τος με τον ίδιο τρόπο δεν είναι, κατά την γνώμη μου, εφι­κτή.
Με ποιο τρόπο όμως θα δοθεί συ­νέ­χεια; Αυτό είναι σή­με­ρα ένα ερώ­τη­μα που απα­σχο­λεί όλους τους ακτι­βι­στές της ΑΓ και δια­φο­ρε­τι­κές προ­τά­σεις ακού­γο­νται. Κοινό στοι­χείο πολ­λών προ­τά­σε­ων είναι η απόρ­ρι­ψη με­τα­τρο­πής του σχή­μα­τος σε πα­ρα­δο­σια­κό κόμμα. Εξ άλλου πολλά (πε­ρί­που τα μισά) μέλη της ΑΓ συμ­με­τέ­χουν ήδη σε κόμ­μα­τα και σχη­μα­τι­σμούς και μπο­ρούν να συ­νε­χί­σουν να λει­τουρ­γούν μέσα στους φο­ρείς τους.
Είναι εν­δια­φέ­ρου­σα η πρό­τα­ση που προ­τεί­νει την ορ­γα­νω­τι­κή συ­γκρό­τη­ση του κι­νή­μα­τος με βάση συ­γκε­κρι­μέ­νες δρά­σεις, εθνι­κές ή το­πι­κές.
Βα­σι­κοί άξο­νες δρά­σης που αναγ­γέλ­λο­νται σή­με­ρα είναι η προ­ά­σπι­ση των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των και η προ­ά­σπι­ση των δη­μο­κρα­τι­κών ελευ­θε­ριών ενά­ντια στα σχέ­δια της κυ­βέρ­νη­σης Μα­κρόν. Στο πεδίο των δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των κε­ντρι­κή θέση μπο­ρεί να λάβει ο αγώ­νας για μια αν­θρώ­πι­νη και δη­μο­κρα­τι­κή υπο­δο­χή των προ­σφύ­γων.
Η δράση στον χώρο των μί­ντια, τόσο με κα­ταγ­γε­λία του υπάρ­χο­ντος συ­στή­μα­τος όσο και με προ­σπά­θεια δη­μιουρ­γί­ας εναλ­λα­κτι­κών μέσων είναι ένας άλλος άξο­νας.
Ο χώρος της ρι­ζο­σπα­στι­κής οι­κο­λο­γί­ας με κα­ταγ­γε­λία και αντί­στα­ση ενά­ντια στα σχέ­δια κα­πι­τα­λι­στι­κής ιδιο­ποί­η­σης του πε­ρι­βάλ­λο­ντος και προ­ώ­θη­ση πα­ρα­δειγ­μα­τι­κών μορ­φών αυ­το-ορ­γά­νω­σης και αλ­λη­λεγ­γύ­ης, ει­δι­κό­τε­ρα στις λαϊ­κές συ­νοι­κί­ες, είναι θε­μα­τι­κές που εν­δια­φέ­ρουν τόσο την ηγε­σία όσο και την βάση.
Η συ­νέρ­γεια πο­λι­τι­κών και συν­δι­κα­λι­στι­κών φο­ρέ­ων και ενώ­σε­ων πο­λι­τών θα είναι βα­σι­κός μο­χλός για την επι­τυ­χία των αγώ­νων. Οι εμπει­ρί­ες της πε­ρα­σμέ­νης χρο­νιάς ανέ­δει­ξαν τις δυ­να­τό­τη­τες αλλά και τα όρια των ορι­ζό­ντιων μορ­φών ορ­γά­νω­σης.
Ήδη από τις 24 Απρί­λη, την επό­με­νη μέρα μετά τον πρώτο γύρο των προ­ε­δρι­κών εκλο­γών, συ­γκρο­τή­θη­κε, μέσα από συ­γκε­ντρώ­σεις πλα­τειών και δια­δη­λώ­σεις το «Κοι­νω­νι­κό Μέ­τω­πο» (Front Social) δι­κτύ­ω­ση πο­λι­τι­κών και συν­δι­κα­λι­στι­κών πρω­το­βου­λιών δρά­σης, πα­ράλ­λη­λη προς τα επί­ση­μα συν­δι­κά­τα και ορ­γα­νώ­σεις. Το «Κοι­νω­νι­κό Μέ­τω­πο» έχει κα­λέ­σει σε δια­δή­λω­ση την Δευ­τέ­ρα 19 Ιούνη, την επαύ­ριο του δεύ­τε­ρου γύρου των βου­λευ­τι­κών.
Η «Ανυ­πό­τα­χτη Γαλ­λία» προ­γραμ­μα­τί­ζει για το τέλος του Αυ­γού­στου το «Θε­ρι­νό Πα­νε­πι­στή­μιο» (Université d’été) όπου θα συ­ζη­τη­θούν το σχέ­διο και τα μέσα δρά­σης για την επό­με­νη πε­ρί­ο­δο.
Και φυ­σι­κά η διε­θνι­στι­κή διά­στα­ση όλων των πα­ρα­πά­νω θε­μα­τι­κών θα προ­σε­χτεί ιδιαί­τε­ρα με σχε­δια­ζό­με­νες κι­νή­σεις προ­σέγ­γι­σης της Αρι­στε­ράς και των κι­νη­μά­των από την Με­γά­λη Βρε­τα­νία και την Αμε­ρι­κή.
Όπως φαί­νε­ται και όπως ελ­πί­ζου­με έχου­με δου­λειά μπρο­στά μας, κατά την Γαλ­λι­κή έκ­φρα­ση «έχου­με ψωμιά να φάμε στο τρα­πέ­ζι !» (on a du pain sur la planche !) στην Γαλ­λία… επί Μα­κρόν ακόμη…
*Πηγή: rproject.gr

1 σχόλιο

  1. Τελικά κάθε λαός έχει μάλλον-και επί μακρόν-την κυβέρνηση που του αξίζει!Η αποχή είναι λύση μόνο για το σύστημα και η έλλειψη σεβασμού για το δικαίωμα ψήφου,ένα δικαίωμα που κατακτήθηκε με αίμα,δεν ταιριάζει σε όσους τουλάχιστον δηλώνουν αριστεροί…Καλά ξεμπερδέματα στους αποβλακωμένους Γάλλους,η επί μακρόν πολιτική,κοινωνική και οικονομική νύχτα μόλις ξεκίνησε…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Παρακαλώ προσθέστε το σχόλιό σας
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας